Książkę kupiłam na dłuższą podróż i jako wypełniacz czasu sprawdziła się znakomicie. Julia Child, która w późniejszych latach stała się uznaną autorką książek kucharskich i poradników, snuje pogodną i dowcipną gawędę o początkach swojej drogi, o gotowaniu, jedzeniu i urokach życia we Francji. Mąż autorki był pracownikiem rządowym USA, więc choć podkreśla ona, że żyli we Francji skromnie, dysponując niewielkimi środkami, w jej wspominkach nie ma nawet cienia trudów życia, jest za to przyjemne spędzanie czasu na doświadczeniach kulinarnych (hobby, nawiasem mówiąc, dość kosztownym), życiu towarzyskim i w podróżach, łączących obie powyższe rzeczy. Jest też trochę egzotyki i pewnej szczególnej dekadencji, np. w opisach słynnych smakoszy owego czasu i ich pozycji w środowisku restauratorów. Tak więc, książkę – choćby dla takich rzeczy – czyta się dobrze. W te sielankowe opowieści wkrada się jednak pewien dysonans, gdy autorka, osoba o poglądach zdecydowanie lewicowych i liberalnych, opuszcza kuchnię i jadalnię i wkracza (na szczęście niezbyt często) na grunt polityki. Szczególnie zgrzytliwie zabrzmiało mi jej pomstowanie na prezydenta Eisenhowera i na republikanizm własnego ojca. Punkt widzenia zależy od punktu siedzenia, a Julia Child najwyraźniej nie pojęła, że są opinie, których nie powinno się wygłaszać znad porcji foie gras i kieliszka Veuve Clicquot…

Książkę kupiłam na dłuższą podróż i jako wypełniacz czasu sprawdziła się znakomicie. Julia Child, która w późniejszych latach stała się uznaną autorką książek kucharskich i poradników, snuje pogodną i dowcipną gawędę o początkach swojej drogi, o gotowaniu, jedzeniu i urokach życia we Francji. Mąż autorki był pracownikiem rządowym USA, więc choć podkreśla ona, że żyli we...