Wszystko zaczyna się od rozpatrywania przeszłości. A skoro przeszłość, to filozofia. A skoro filozofia, to chłodny mord na „kropce” i nieustanny rozkwit interpretacji. Bóg Kołakowskiego, to niestrudzony włóczęga wyczekujący swojej chwili, swojej „minuty chwały”, pozostawiający odpowiedzialność wszystkim obserwatorom. To powtarzanie do zrozumienia. A zrozumieć można tylko jedno - na pewno zabraknie nam czasu, ale nigdy nie zabraknie nam pytań. To powroty do przyszłości i przeszłość bez wydarzeń. To nieuleczalne pragnienie wsłuchania się w przemijanie, bo w ciszy tkwi dekalog porozumienia. Strony filozofa to głos o zmienności zrodzony z założenia sensu opartego na pragnieniu tego, co stałe. To świat, który naraża się sam sobie. Świat idący w jednym kierunku, choć tysiącem odmiennych ścieżek. Parafrazując tytułowe pytanie, zapytałbym – Czy człowiek potrafiłby być szczęśliwy wiedząc, że oto nadchodzi nicość? Czy człowiek potrafiłby być szczęśliwy wiedząc, że świadomość jest intuicyjną grą przypadków? No i, czy uśmiech Boga, cokolwiek zmienia?

Wszystko zaczyna się od rozpatrywania przeszłości. A skoro przeszłość, to filozofia. A skoro filozofia, to chłodny mord na „kropce” i nieustanny rozkwit interpretacji. Bóg Kołakowskiego, to niestrudzony włóczęga wyczekujący swojej chwili, swojej „minuty chwały”, pozostawiający odpowiedzialność wszystkim obserwatorom. To powtarzanie do zrozumienia. A zrozumieć można tylko...