Bardzo ładne zdjęcie na okładce, nawiązujące do tytułu, zachęca do wgłebienia się w powieść.
Pozornie niewinnie zaczynająca się historia jest magicznym wstępem w przeszłość 65-letniej umierającej na raka Ann. Kiedy leży w łóżku i stara się nie myśleć o chorobie, przez jej myśli przechodzą "kłęby" wspomnień. Z pewnością najważniejszym był ślub jednej ze swoich przyjaciółek, dzięki któremu poznała niejakiego Harrisa Ardena. Uczucie, które między nimi się zrodziło z pewnością było gorące. Jeden wieczór wystarczył, by odważyła się mówić o nim jako o swojej miłości. Choć miała nadzieję, że uda im się stworzyć związek, oparty nie tylko na romantycznych uniesieniach, pewne wydarzenia skazały ich miłość na niepowodzenie. On bowiem, był już zaręczony, a na dodatek niedługo miał urodzić się jego potomek. Twarda z zewnątrz, miękka od środka Ann nie zatrzymywała go przy sobie. Pozwoliła odejść. Pozostaje pytanie: gdzie miłość ma swoje granice przyzwoitości? I czy miłość kosztem niewinnej osoby ma szansę się udać? Na to pytanie żadnemu nie udaje się odpowiedzieć.
Bohaterka na łożu śmierci rozlicza się ze swojego życia. Wyodrębnia swoje pomyłki, słabości, nagradza dobre decyzje. Godzi się ze swoim losem, chorej, cierpiącej, kobiety z przeszłością. Trzykrotnej żony, matki czwórki dzieci. Kobiety, która pragnęła tylko bliskości swojej jedynej, prawdziwej, krótkotrwałej miłości.

Styl autorki idealnie oddaje emocje bohaterki. Niedokończone zdania, brak znaków interpunkcjnych. Walka.

Jedni piszą, że książka jest trudna. Ona nie jest trudna - każdy znajduje w niej to, co chce. Zobaczysz to, co chcesz. Jest bardzo niejednoznaczna. Ale takie są przecież emocje.

Jak dla mnie, bardzo interesujący jest pewnego rodzaju dialog z Harrisem, przeplatający kolejne rozdziały książki. NIe mamy pewności jak ona z nim rozmawia, czy są to tylko jej wymysły, wspomnienia, czy będąc na skraju życia i śmierci porozumiewa się ze zmarłym. Takie niewyjaśnienia dodają książce tajemniczości i utwierdzają w przekonaniu, że niektóre wspomnienia , tajemnice odejdą razem z człowiekiem i nie będą wieczne.

Harmonii dodaje książce regularność rozdziałów.

Uważam, że książka ta pozwoli każdemu wydobyć z niej coś innego. Mnie osobiście autorka zaskoczyłą swoją pomysłowością. Książka jest taka jak ludzkie życie - czasem chaotyczna, przyprawiająca o łzy, czasem melancholijna, spokojna. Dodatkowo sam tytuł można interpretowac na wiele sposobów - "wieczór" jako zmierzch ludzkiego życia, czy jako pora romantycznego spotkania z Harrisem.

Świetna!

"(...) - Kim jest Harris?
- Harris. - Ann Lord głęboko odetchnęła, jakby miała zacząć snuć opowieść. - Harris był...
(...)
- Był... - zaczęła, nagle odwróciła wzrok i spojrzała na córki oczami, w których nie dostrzegły śladu otumanienia przez leki. - Harris był częścią mnie." - "Wieczór" S. Minot, tł. J. Puchalska, str. 227

Bardzo ładne zdjęcie na okładce, nawiązujące do tytułu, zachęca do wgłebienia się w powieść.
Pozornie niewinnie zaczynająca się historia jest magicznym wstępem w przeszłość 65-letniej umierającej na raka Ann. Kiedy leży w łóżku i stara się nie myśleć o chorobie, przez jej myśli przechodzą "kłęby" wspomnień. Z pewnością najważniejszym był ślub jednej ze swoich przyjaciółek,...