Tak mogłaby nazywać się powieść Sary Waters, a nie "Pod osłoną nocy" choć ten tytuł też jest tożsamy, gdyż postacie poruszają się po bombardowanym Londynie przy pomocy latarek.
W powieści przedstawione są historie trzech kobiet (i znów pojawia się wątek miłości kobiet, zakazanej) i mężczyzny. Każdy ma ze sobą coś wspólnego. W zasadzie książkę czytało mi się za długo, niektóre opisy były brutalne, niektóre nudne. Historia Helen i Julii nie urzekła mnie na tyle by zapadła mi w pamięć.Postaciami, które pamiętam jest Viv i Duncan, rodzeństwo zmagające się ze światem, dokonywaniem właściwych wyborów. Pomimo tych niedociągnięć w trakcie książka musiała mnie urzec, gdyż to Waters, jej sposób pisania, przekazywania myśli,przepełniona uczuciami, szukaniem swojego miejsca.Może ten sceptycyzm pojawił się dlatego, gdyż była to inna forma, inne lata..a ja w pamięci wciąż mam "Muskając aksamit".
Nie zmienia to faktu iż zaliczam Waters do grona moich ulubionych pisarek.

Tak mogłaby nazywać się powieść Sary Waters, a nie "Pod osłoną nocy" choć ten tytuł też jest tożsamy, gdyż postacie poruszają się po bombardowanym Londynie przy pomocy latarek.
W powieści przedstawione są historie trzech kobiet (i znów pojawia się wątek miłości kobiet, zakazanej) i mężczyzny. Każdy ma ze sobą coś wspólnego. W zasadzie książkę czytało mi się za długo,...