Dewey. Wielki kot w małym mieście

Historia Deweya jest ciekawa, ale sama książka nie jest jakoś szczególnie zachwycająca. Podobało mi się to, że Dewey jest kotem bibliotecznym i opisy różnych jego zachowań związanych ze specyfiką miejsca, w którym mieszkał. Z pewnością był fascynującym zwierzęciem, na pewno bardzo zdyscyplinowanym, to bardzo intrygujące, że np. nie niszczył książek. Za dobry zabieg literacki uważam dodanie do historii kota także opisów Spencer i ogólnie Iowa. Osobiste przeżycia Vicki nie były niezbędne, ale z pewnością dodawały historii wiarygodności i czyniły z niej coś więcej niż tylko relację kociej maniaczki. Jedyne, co naprawdę mnie raziło to nachalne gloryfikowanie roli Deweya jako kota, który wpłynął na życie całego miasta i te konstrukcje w stylu: "Nie twierdzę, że Dewey był najlepszym, co mogło się przydarzyć temu miastu, ale...". Oczywiście na pewno kot wpłynął pozytywnie na wizerunek biblioteki i wprawiał w dobry nastrój ludzi, którzy mieli ochotę z nim obcować. Ale nie można powiedzieć, że poprawił ich sytuację, zwłaszcza, że autorka wspomina, ale bagatelizuje reakcje ludzi, którzy kotów nie lubią i bali się Deweya, kiedy np. spał na skrzynce z potrzebnymi im formularzami.
Ogólnie najlepiej podsumować to tak, że jest to książka ciekawa, ma swój urok, pozwala poszerzyć wiedzę o jednym ze stanów w Stanach Zjednoczonych i mentalności jego mieszkańców. Jest też niewątpliwie gratką dla miłośników kotów. Nie można jej jednak z pewnością nadać miana opowieści, która znacząco wpłynie na czyjekolwiek życie.