„Krypta grozy” jest naprawdę lepszą wersją „Świątyni Złych Żywiołów”. Jednak tę książkę oceniam jako średnią. Główną postacią jest tutaj Kaerion Whitehart – upadły paladyn Heironeousa. Jednak na skutek grzechu został opuszczony przez swego boga. Teraz wraz ze swoim towarzyszem elfim tropicielem, ruszają aby połączyć się z drużyną i wyruszyć razem do legendarnego grobowca złego maga. Książka trzyma się klasycznego schematu. Zawiązuje się drużyna i wyrusza do podziemi gdzie czai się zło. Oczywiście ich przeciwnicy – kultyści zła – ich śledzą i przeszkadzają. Później mamy trochę heroicznych sytuacji i poświęcenia i coś w stylu happy endu. Książka mnie nie urzekła – po prostu ją przeczytałem. Jest napisana na szablonie aż do bólu. Jedyne co mi się podoba to przejście od zera do bohatera czyli zmiana naszego bohatera z upadłego paladyna na obrońcę dobra. Jednak sama historia tego pozostawia wiele do życzenia. Polecam jedynie fanom Geyhawka.

„Krypta grozy” jest naprawdę lepszą wersją „Świątyni Złych Żywiołów”. Jednak tę książkę oceniam jako średnią. Główną postacią jest tutaj Kaerion Whitehart – upadły paladyn Heironeousa. Jednak na skutek grzechu został opuszczony przez swego boga. Teraz wraz ze swoim towarzyszem elfim tropicielem, ruszają aby połączyć się z drużyną i wyruszyć razem do legendarnego grobowca...

Po "Świątyni Złych Żywiołów" miałem lekkie obawy co do kolejnej książki z tego universum, ale na szczęście niepotrzebnie. Keith Francis Strohm od pierwszych stron pokazuje na co go stać i że przy tej opowieści nie będziesz się nudził. Nadal mamy klasyczny schemat fantasy, czyli zbieranie drużyny, wyprawa i w końcu wejście do ostatecznego lochu celem rzezi. Ale jest to schemat świetnie zrealizowany, taki który fana tego typu książek od razu pochłonie. Nie ma takiej sztampy jak wyżej, sama drużyna jest również zróżnicowana i nie tak schematyczna, no bo ile razy w ekipie miałeś barda? A ile razy naprzeciw Tobie stawał ktoś o profesji mnicha? Tu jest ich nawet dwóch, mistrz i uczeń. Postacie potrafią wyjść poza swój z góry narzucony schemat zachowań, potrafią czymś zaskoczyć, nie są zdominowani przez rolę. W dodatku autorowi wyszły opisy krwawych rytuałów, których może wiele i nie ma, ale są świetnie napisane. Sam grobowiec jest też wypełniony pułapkami, ale nie takimi jakimi nas się zazwyczaj karmi, czyli kolejne pomieszczenie z kolejnym przyjemniaczkiem któremu trzeba łeb rozłupać, tylko tym razem innym sposobem. Tutaj nie ma zbyt wiele wycinki wrogów, eksploracja i więzi wewnątrz drużyny zajmują sporo miejsca dla siebie. Sam Kaerion Whitehart to również ciekawa postać i chętnie poczytałbym jakąś inną opowieść z nim w roli głównej bo końcówka ma moc. Zdaniem podsumowania niech będzie rekomendacja tej książki za którą nawet poniżej dychy dacie jak poszukacie, bo jest zadziwiająco dobra, nadal wg. klasycznego schematu, ale jak dobrze zrealizowanego!

Pełna opinia również o innych książkach ze świata Greyhawk: http://www.retronagazie.eu/ksiazka-greyhawk-seria/

Po "Świątyni Złych Żywiołów" miałem lekkie obawy co do kolejnej książki z tego universum, ale na szczęście niepotrzebnie. Keith Francis Strohm od pierwszych stron pokazuje na co go stać i że przy tej opowieści nie będziesz się nudził. Nadal mamy klasyczny schemat fantasy, czyli zbieranie drużyny, wyprawa i w końcu wejście do ostatecznego lochu celem rzezi. Ale jest to...