Kiedy zamknąłem ostatnią stronę „Pod kopułą”, wyobraziłem sobie Stephena Kinga stojącego na mównicy zorganizowanego kongresu pisarzy i zadającego słuchającym go pytanie:
- Czy któryś z was koledzy jest w stanie napisać bez mała tysiąc stronicową powieść, która choćby nawet przez chwilę, przez jedną malutką literkę, nie pozwoli czytelnikowi na znudzenie? Czy w ogóle istnieje taka książka? - następuje chwila ciszy, po której Stephen King dodaje nieskromnie:
- Taką powieści jest „Pod kopułą”! - Na sali rozlegają się brawa…

Nie wiem czy mistrz grozy byłby na tyle nieskromną postacią? Wiem tylko, że „Pod kopułą” faktycznie, ani przez najmniejszą chwilę nie doprowadziła mnie do poczucia znużenia. Chłonąłem jej treść niczym gąbka, dałem się wciągnąć w ten mikro świat i chyba nawet poczułem się jako jeden (choćby ten najmniej ważny) mieszkaniec Chester’s Mill. Zafascynowany poznawałem kolejnych „miejscowych”, tropiłem ich sekrety i zastanawiałem się na ile Duży Jim Rennie będzie umiał je wykorzystać do swoich niecnych celów. Słuchałem, podglądałem, podziwiałem… Cieszyłem się, denerwowałem, niepokoiłem. Lekturze towarzyszył pełny wachlarz emocji. I choć zdaję sobie sprawę, że pod „Kopułą” nie dorównuje fenomenowi „Dallas’63” to i tak dopisuję ją do swoich ulubionych powieści. Pewnie przez najbliższe dni będzie siedziała w mojej głowie a ja będę rozmyślał jak wiele krzywd jest w stanie wyrządzić człowiek, aby tylko dane było realizować mu wymyślone cele? Na ile ludzkie życie podporządkowane jest przypadkowi, losowi? Powieść ta daje możliwość zadawania sobie jeszcze wielu innych pytań, na które nie zawsze znajdą się łatwe odpowiedzi. Między innymi, dlatego uznaję ją za jedną z tych wyjątkowych. Jasne jest, że nie wymieniam tu wszystkich zalet tej książki, niech każdy znajdzie te, które najlepiej mu odpowiadają i po których najlepiej tę powieść zapamięta.

Cieszy mnie też, że na podstawie powieści nakręcono serial, oczywiście zamierzam go obejrzeć. Tak samo zrobiłem po lekturze Dallas’63 i nie zawiodłem się. Serialowa wersja była wyśmienita. Mam nadzieję, ze w przypadku „Pod kopułą” też tak będzie.

Ocena: 5,5/6

Kiedy zamknąłem ostatnią stronę „Pod kopułą”, wyobraziłem sobie Stephena Kinga stojącego na mównicy zorganizowanego kongresu pisarzy i zadającego słuchającym go pytanie:
- Czy któryś z was koledzy jest w stanie napisać bez mała tysiąc stronicową powieść, która choćby nawet przez chwilę, przez jedną malutką literkę, nie pozwoli czytelnikowi na znudzenie? Czy w ogóle...