Kiedyś Albert Camus zaraził Oran dżumą, żeby napisać powieść o ludziach skazanych na przymusową izolację, w XXI wieku nic poniżej inwazji podwodnych potworów nie byłoby dość bajeranckie. Ale na poważnie: stukostrachy, wampiry, rząd Stanów Zjednoczonych czy Korei Północnej – nieważne kto przyczynił się do powstania kopuły, bo King odwalił kawał dobrej roboty.
Jak sam przyznał, King lubi pisanie powieści z wieloma bohaterami. W „Pod kopułą” sylwetkom brakuje co prawda takiej wyrazistości, jak na przykład w „Miasteczku Salem” gdzie w kilku zdaniach po prostu perfekcyjnie charakteryzował osobę, jej lęki i oczekiwania.
Powstanie kopuły jest pretekstem do ukazania mikrokosmosu małego miasteczka, jego specyfiki, gdzie wszyscy znają wszystkich, a pośród zwyczajnego tłumu znajdują się jednostki zżerane przez ambicję, osobowości dyssocjalne czy po prostu outsiderzy. King, niczym w westernie, stawia przeciw sobie siły dobra i zła. Tym dobrym jest weteran wojny w Iraku, samotny wędrowiec – Dale Barbara. Antybohater to „Duży Jim” Rennie – spasiona, chciwa „szara eminencja” Chester’s Mills. Ten pierwszy chce po prostu przeżyć, ten drugi – widzi w izolacji okazję do całkowitego podporządkowania sobie miasteczka.
Najciekawsze są właśnie fragmenty odnoszące się do działania psychologii tłumu. Rennie umiejętnie podburza tłum, steruje nim i wyzwala w ludziach najniższe instynkty. Tłum nie myśli, szaleje, kradnie, głupieje. W sytuacji zagrożenia ludzie cieszą się, kiedy nawet najgorszy męt myśli za nich i mówi im co mają robić. A czynią to tym chętniej, kiedy „najgorszym mętem” jest szanowany członek rady miejskiej.
Powieść Kinga ma ponad 900 stron. Pewne wątki, bez szkody dla całości, można byłoby spokojnie ominąć. Niektóre pomysły dzieci nie wnoszą w sumie nic istotnego, są aby być. Poza tym, gdyby w „Pod kopułą” zabrakło kilku postaci, też nic by się nie stało.
O zakończeniu pisała nie będę, niech każdy sam się przekona kto stał za stworzeniem niewidzialnej bariery, która z mieszkańców Chester’s Mill uczyniła niemalże obiekty doświadczalne. Od siebie dodam, że odizolowanie w wydaniu Kinga jest przedstawione na tyle sugestywnie, że patrząc na granicę swojego miasteczka, sama zastanawiałam się, co by było gdyby... A zastanawiać się miałam nad czym, bo mieszkamy na końcu miasta, z okien widzimy pola, których część należy do pobliskiej wsi.

Kiedyś Albert Camus zaraził Oran dżumą, żeby napisać powieść o ludziach skazanych na przymusową izolację, w XXI wieku nic poniżej inwazji podwodnych potworów nie byłoby dość bajeranckie. Ale na poważnie: stukostrachy, wampiry, rząd Stanów Zjednoczonych czy Korei Północnej – nieważne kto przyczynił się do powstania kopuły, bo King odwalił kawał dobrej roboty.
Jak sam...