Intrygująca lektura, wzbudzająca, szczególnie na początku, mocno ambiwalentne odczucia za sprawą takich składników jak nieco przesadna podniosłość stylu czy rozpoczynające niektóre rozdziały mini-inwokacje, nierzadko skierowane do elementów przyrody, uczynionej jednym z bohaterów tego dzieła. Gdy jednak oswoiłem się trochę z tą neoromantyczną stylizacją, dotarło do mnie, że oto mam do czynienia z uniwersalną opowieścią o walce dobra ze złem, miłości z obojętnością, przystrojonej w draperię kryjącą potężną broń autorki - niezmiernie sugestywne opisy, z jednaką siłą opiewające piękno natury, charakterystyczny klimat Skandynawii, dawne obyczaje, niezłomność surowej moralności, czy wreszcie niszczący żar uczucia. Ten ostatni jest przedmiotem opowieści zbyt często jak na mój gust - ale mimo to wydaje się być na miejscu i składać z pozostałymi elementami na konsekwentną całość, a główny bohater jest bardzo przekonujący jako upadły proboszcz o nieodpartym uroku, krzywdzący wbrew swej woli kolejne piękne panny. Podejrzewam, że "Göstę Berlinga", mimo jego niedoskonałości, niełatwo mi będzie zapomnieć.

Intrygująca lektura, wzbudzająca, szczególnie na początku, mocno ambiwalentne odczucia za sprawą takich składników jak nieco przesadna podniosłość stylu czy rozpoczynające niektóre rozdziały mini-inwokacje, nierzadko skierowane do elementów przyrody, uczynionej jednym z bohaterów tego dzieła. Gdy jednak oswoiłem się trochę z tą neoromantyczną stylizacją, dotarło do mnie, że...