„Ale rany zadane duszy tak szybko się nie zabliźniały.”

To jedna z najpiękniejszych powieści, jakie przeczytałam. Powieść urzekła mnie ilością wątków i ilością uczuć – bo bohaterom nic nie zostało oszczędzone.

Zafascynował mnie świat przedstawiony, przenikanie się płaszczyzn czasu, a także sposób przedstawienia całej historii, oczami zarówno Ady, jak i Inmana. Widziałam straszną wojnę, której obraz wynurzał się, raz po raz, we wspomnieniach Inmana. Towarzyszyłam bohaterowi w podróży – i nie ma żadnej przesady w tym, by określić ją mianem odysei lub powrotem do Ziemi Obiecanej. Obserwowałam życie dwóch dziewczyn, których zaradność bardzo podziwiałam. Z narastającym niepokojem obserwowałam działania Gwardii, która wyłapywała dezerterów.

A jednocześnie czułam, że w świecie powieściowym drga magia, czary, przesądy – które jednak nie miały nic wspólnego z fantastyką. Kiedy Ada pochyliła się nad studnią, by odczytać swoją przyszłość, kiedy Inman widział na niebie gwiazdozbiór Oriona, kiedy bohaterowie obserwowali ptaki, kiedy Inman opowiedział Adzie legendę o Zimnej Górze, kiedy Inman spotkał w lesie staruszkę i kozy, wreszcie, kiedy każdy z bohaterów widział Zimną Górę – przenikał mnie zachwyt – bo autor uchwycił wówczas momenty magii w realnym życiu ludzkim.

Wydaje mi się, że autor pochylił się nad dwoistością natury człowieka, złożonego zarówno z ciała jak i duszy – by zauważyć, że czasami życie i jego warunki, wojna, cierpienie niszczą w nas i ciało i duszę, ale jednocześnie to samo życie, wszystkie uczucia, nadzieje, marzenia, miłość, przyjaźń, pozwalają człowiekowi podźwignąć się z odrętwienia, ukoić duszę, wyleczyć ciało.

Powieść jest pełna symboli i aluzji literackich, zwłaszcza zawiera mistrzowskie nawiązanie do Odysei Homera. To także jedna z najbardziej pacyfistycznych powieści, jakie przeczytałam.

Całość czyta się wspaniale. Język jest piękny. Wiem, że jeszcze do niej wrócę.

„Ale rany zadane duszy tak szybko się nie zabliźniały.”

To jedna z najpiękniejszych powieści, jakie przeczytałam. Powieść urzekła mnie ilością wątków i ilością uczuć – bo bohaterom nic nie zostało oszczędzone.

Zafascynował mnie świat przedstawiony, przenikanie się płaszczyzn czasu, a także sposób przedstawienia całej historii, oczami zarówno Ady, jak i Inmana. Widziałam...