"...nic nie jest to samo bez niego, nienawidzi go, tęskni za nim, została w niej dziura, wieje przez nią wicher, jeszcze zimniejszy niż ten, co dął od Yellowknife, świat jest tak pusty i pozbawiony miłości, kiedy nie ma w nim nikogo, kto by wrzasnął twoje imię i przywrzeszczał cię do domu."

Właśnie skończyłam "Historię Lisey" i ...nie wiem, co napisać - tak mi dziwnie, ciężko i chaotycznie na duszy... I już brak mi tego świata na pograniczu majaków i rzeczywistości, świata, gdzie miłość odeszła bezpowrotnie i nie uda się sprowadzić jej z powrotem... Nawet brak mi "złamazi", która budzi przerażenie, bo kochaną i kochającą osobę zamienia w potwora...

Dla mnie to książka przede wszystkim o utracie miłości, o rozpaczy i tęsknocie nie do ukojenia. O uczuciu bezwarunkowym...

W tej powieści jest ciężar smutku, ból i niesamowita tęsknota, jest też groza i obcość tego innego świata, innej rzeczywistości. Jest przemoc, strach i straszne wspomnienia. Ale jest też magia i piękno...

Właściwie większa część książki to wspomnienia Lisey:

"Boi się, bo zdała sobie sprawę - zbyt późno, zbyt późno - że co się stało, to się nie odstanie, a co sobie przypomnisz, z tym musisz żyć. Nawet jeśli wspomnienia są obłąkane."

Lisey wiele rzeczy w życiu udało się naprawić, innym zapobiec, ale tego - śmierci - cofnąć już nie zdoła...Tylko jak z tym żyć? I czy w ogóle warto kochać, jeśli utrata jest aż tak bolesna?

""...aż ją głowa rozbolała od myśli o tych wszystkich przyszłych latach i zaczęła się zastanawiać, na co komu miłość, skoro do tego prowadzi, skoro można się tak czuć choćby przez dziesięć sekund."

Wydaje się, że w ogóle na Lisey spadło zbyt wiele: żałoba, siostra, która jest "znikiem", a także psychopata, który usilnie stara się ją przerazić, a nawet okaleczyć...

"Ten świat jest ponad nasze siły."

Nie zrażajcie się językiem, jakim jest napisana ta powieść, trzeba się do niego przyzwyczaić. Na początku było mi ciężko, potem zaczęłam go doceniać, a teraz mi go wręcz brakuje...

Wspaniała, niezapomniana książka.

"...nic nie jest to samo bez niego, nienawidzi go, tęskni za nim, została w niej dziura, wieje przez nią wicher, jeszcze zimniejszy niż ten, co dął od Yellowknife, świat jest tak pusty i pozbawiony miłości, kiedy nie ma w nim nikogo, kto by wrzasnął twoje imię i przywrzeszczał cię do domu."

Właśnie skończyłam "Historię Lisey" i ...nie wiem, co napisać - tak mi dziwnie,...