www.decitre.fr
"Tożsamość" to historia Francuzów - Chantal i Jean-Marc'a. Na pierwszy rzut oka wydaje się, że para osiągnęła idealną harmonię - oboje, po przejściach, są w końcu samowystarczalni i do szczęścia nie potrzebują nikogo poza sobą nawzajem. Z jednej strony ich relacja jest opisywania jako bardzo emocjonalna, pełna pasji i miłości tak silnej, że aż nieprzyzwoitej - silniejszej nawet niż miłość do własnego dziecka. Z drugiej strony ich dialogi i opisy codzienności charakteryzuje niepasujący trochę do treści spokój. Mimo to od pierwszych stron pod tym pozornym stoicyzmem czuć napięcie i niepewność, coś wisi w powietrzu i to coś będzie miało wpływ na dalsze wspólne życie bohaterów. Okazuje się, że początkiem problemów pary będą dwa zdarzenia: Chantal uświadamia sobie, że wskutek upływu czasu stała się niewidzialna dla mężczyzn. Z kolei Jean-Marc jest zszokowany, kiedy myli spacerującą samotnie po plaży kobietę z Chantal. Dodatkowo sytuacja komplikuje się, gdy Chantal zaczyna otrzymywać listy od anonimowego wielbiciela.

Kolejne wydarzenia stają się tłem dla wielu ważnych rozważań: o tożsamości w związku (i nie tylko!), miłości, zdradzie i zaufaniu. Dzięki naprzemiennej narracji Chantal i Jean-Marc'a, można poznać punkty widzenia i przemyślenia obu stron - często dotyczą tych samych chwil czy zdań wypowiadanych przez którąś z osób. Dopiero w ostatnim rozdziale pojawia się trzeci głos, który w krótkiej migawce przedstawia zakończenie historii.

Właśnie zakończenie uważam za duży minus "Tożsamości". Na ostatnich stronach okazuje się, że okropne wydarzenia były tylko snem. Nie wiadomo jednak, czyim snem, ani w którym momencie zakończyła się jawa. Zawsze, kiedy spotykam się z takim zakończeniem, mam wrażenie, że pisarzowi zabrakło weny na wymyślenie czegoś bardziej oryginalnego (sama wykorzystałam ten motyw w opowiadaniu, które napisałam w czwartej klasie podstawówki...).

Niekiedy raził mnie też język. Momentami dialogi są tak sztywne, że aż oczy bolą. Niektóre fragmenty równie dobrze mogłyby się znaleźć w "romansidle" ("Gdy znajdowali się oboje na ziemi miłości, być może silniejszy był on. Ale gdy ziemia miłości zniknęła pod ich stopami, silniejsza jest ona, i to on jest słabszy" albo "pomyślała sobie, że musi trzymać w tajemnicy przesadny ogrom swej miłości, aby nie wzbudzać nienawistnego oburzenia innych"). Może po prostu jestem nieromantyczna, ale takie zwroty nie przemawiają do mnie i właściwie trochę mnie żenują.

Do "Tożsamości" podeszłam z entuzjazmem, ale odłożyłam z uczuciem zawodu. Kundera stworzył dobry nastrój na początku, ale początkowy impet rozmył się gdzieś, a pod koniec książki był dla mnie całkowicie niezauważalny. Zauważalne i wyraziste były jednak niektóre obrazy i metafory, które na pewno na długo ze mną zostaną: filozofia biustonoszowa, tatusiowie z latawcami... Brzmi intrygująco? Właśnie dlatego...

... (moja ocena) można przeczytać.

Recenzja jest zamieszczona również na moim blogu: http://poczytalnosc.blogspot.com

www.decitre.fr
"Tożsamość" to historia Francuzów - Chantal i Jean-Marc'a. Na pierwszy rzut oka wydaje się, że para osiągnęła idealną harmonię - oboje, po przejściach, są w końcu samowystarczalni i do szczęścia nie potrzebują nikogo poza sobą nawzajem. Z jednej strony ich relacja jest opisywania jako bardzo emocjonalna, pełna pasji i miłości tak silnej, że aż nieprzyzwoitej...