Do tej pory żadna książka nie wywołała u mnie łez. "Metro 2033" musi być naprawdę niezwykłą powieścią, skoro jej się to udało. Glukhowsky jest geniuszem w rozwijaniu akcji. Wszystkie przypadkowe myśli, przesłania, symbole, nie mające na pierwszy rzut oka ze sobą nic wspólnego, na końcu łączą się i wspólnie z mocnym zakończeniem, dają przygniatający efekt. Płakałam przez cały ostatni rozdział. Zakończenie, którego nigdy bym nie przewidziała, sprawiło że, moja ocena tej książki gwałtownie poszła w górę. Artem przestał być w moich oczach półgłówkiem, a stał się geniuszem. Nic nie znaczące, przelotne postacie, z niepotrzebnych zapychaczy, stały się nieodłącznym elementem całego metra. Ofiary i przelana krew, stały się zadośćuczynieniem, za wszystko, co ludzie zrobili Ziemi. Wbrew pozorom, zakończenie nie było szczęśliwe. Ludzie nawet nie wiedzieli, jaką klęskę ponieśli. Kiedy już, już zdawało się, że wszystko dobrze się skończy, nastąpił nieoczekiwany zwrot akcji. Taki, który zmienił moje pojmowanie tej książki. Cały ostatni rozdział był przepełniony beznadzieją i goryczą. Za to końcowe kilka zdań dało nadzieję, że nie jest to jeszcze koniec dla ludzkości. Było to tak świetnie i pięknie napisane, że już nie wytrzymałam - rozryczałam się jak dziecko. Płakałam pół nocy. Myślałam o wszystkim: co się stanie z ludzkością uwięzioną w metrze za kilkadziesiąt lat, co teraz zrobi Artem, dlaczego przez ludzką głupotę musiało dojść do takiej tragedii...
Genialnym dopełnieniem powieści, jest jej miejsce. Moskiewskie metro to nie tylko niekończące się tunele i martwe, nieruchome pociągi. To także jego mieszkańcy. I ich poglądy. Anarchiści, komuniści, faszyści, zagorzali katolicy, jasnowidzowie, filozofowie, wyznawcy kultu Wielkiego Czerwia... To wszystko pokazuje jak tyle różnych ludzi, musiało znaleźć schronienie w jednym metrze. Piękna jest ich wola przetrwania. Przekształcili każdą stację tak, aby można było w niej żyć; skutecznie odpychali wrogów z powierzchni; wprowadzili handel, rolnictwo, transport... Dobrze wiedzieli, że już przegrali. Mimo wszystko, nadal nie chcieli się poddać. Nawet nie domyślali się, że pomoc może przyjść z zewnątrz.
Książka zmusza do refleksji. Na temat tego, że nie wszystko jest takie, jakie nam się wydaje, jak zgubne są wojny i przemoc, jak mocno zakorzeniony jest u nas pierwotny instynkt przetrwania. Powieść jest cudowna. Sprawiła, że jeszcze raz doceniłam dary, jakimi są życie i ten świat. I powinnam korzystać z nich jak najwięcej, bo kiedyś ich już nie będzie.
Dziękuję.

Do tej pory żadna książka nie wywołała u mnie łez. "Metro 2033" musi być naprawdę niezwykłą powieścią, skoro jej się to udało. Glukhowsky jest geniuszem w rozwijaniu akcji. Wszystkie przypadkowe myśli, przesłania, symbole, nie mające na pierwszy rzut oka ze sobą nic wspólnego, na końcu łączą się i wspólnie z mocnym zakończeniem, dają przygniatający efekt. Płakałam przez...