"Dopóki mamy twarze" C.S Lewisa - znanego pisarza fantastycznych opowieści dla dzieci - to też po trosze baśń dla dorosłych, mit , historia, która zdarza się od wieków i przez wieki wciąż od nowa. Podstawą opowieści jest mit o Psyche i Erosie - i jest to analogia bardzo czytelna. Jednak w powieści ma on odwróconą strukturę. Główną bohaterką opowieści jest siostra Psyche, najstarsza córka króla barbarzyńskiej krainy Glome - Orual. Ze względu na swoją brzydotę jest odtrącana, samotna i nieszczęśliwa. Zyskuje sympatię niektórych osób dzięki swojemu sercu (Psyche), ofiarności (druga siostra Rediwal), umiejętnościom (kapitan królewskich żołnierzy - Bardia) i mądrości (Lis - niewolnik Grek, u którego pobiera nauki). Jako królowa zyskuje także przychylność poddanych, ponieważ jest rozsądna, waleczna i umiejętnie rządzi.
Zasadniczą oś opowieści stanowi wątek złożenia Psyche w ofierze bogowi Szarej Góry. Kiedy okazuje się, że Psyche nie stała się ofiarą - żyje i opowiada niestworzone historie o swoim obecnym życiu we wspaniałym pałacu i o przychodzącym w mroku boskim kochanku - Orual pragnie ją uwolnić, przywrócić do świata i realnego życia. Nie widzi, a więc i nie wierzy siostrze, że ta jest szczęśliwa, że zawsze chciała tak żyć. Czy jest to spowodowane nadopiekuńczością, bezwzględną miłością, czy zazdrością - tutaj ocena nie może być jednoznaczna. Tym bardziej, że całą opowieść czytelnik poznaje z relacji samej Orual.
W opowieści przewija sie kilka ważnych wątków - miłość i zazdrość, piękno i brzydota, wiara i zwątpienie. Dla mnie szczególnie ważny jest temat człowieczeństwa, który odczytuje już w tytule. Czy twarz może świadczyć o człowieku - najbardziej dosłownie - a jeśli tak, to na ile. Orual zasłania swoją brzydką twarz w momencie uświadomienia sobie głębi porażki. Ale jej welon jest symbolem, odgrodzeniem swojego bólu i pragnień od reszty świata. Nadal jest takim samym człowiekiem - pełnym dobroci, zrozumienia, uczciwości. Król "traci twarz" stosunkowo często - w momentach opilstwa, pomiatania ludźmi, fałszywej rozpaczy itp. "Twarze" innych bohaterów są, w porównaniu z Orual, przedstawione dość płasko, z wybijającą się główną cechą charakteru. Mądrością kieruje się Lis, zachłannością - kapłan świątyni Ungit, skrajnym poddaństwem - Bardia.
Miary na człowieczeństwo nie ma jednakowej dla każdego.

"Dopóki mamy twarze" C.S Lewisa - znanego pisarza fantastycznych opowieści dla dzieci - to też po trosze baśń dla dorosłych, mit , historia, która zdarza się od wieków i przez wieki wciąż od nowa. Podstawą opowieści jest mit o Psyche i Erosie - i jest to analogia bardzo czytelna. Jednak w powieści ma on odwróconą strukturę. Główną bohaterką opowieści jest siostra Psyche,...