[opinia ukazała się także na moim blogu: http://paskudnerecenzje.blogspot.com/ ]

Postaci C. S. Lewisa przybliżać nie trzeba. Każdy pewnie, nawet jeżeli nie czytał, to choć raz zetknął się z jego legendarną już sagą "Opowieści z Narnii", która to doczekała się w Polsce kilku wydań i mnóstwa oddanych fanów.
Mniej znaną od sławetnej sagi Lewisa powieścią jest jego ostatnie dzieło "Dopóki mamy twarze". Sam autor uznał, że nad powieścią pracował całe życie, gdyż pomysł na tę historię wpadł mu do głowy już na studiach. Jest to jego ostatnia książka, niekiedy uznawana za ukoronowanie jego twórczości.
Dopóki mamy twarze to niezwykła baśń dla dorosłych oparta na greckiej historii Kupidyna i Psyche. Z mitologią Greków bywa u mnie różnie. Jak bardzo lubię podania naszych słowiańskich przodków, tak lata szkoły i lekcji języka polskiego wypaczyły mi spojrzenie na mity greckie i rzymskie, po prostu ich nie lubię. Pomimo tego miałam bardzo wysokie oczekiwania wobec tej powieści. Nie zawiodłam się.

Główną bohaterką, a zarazem narratorką tej powieści jest Orual, królowa starożytnej krainy Glome. Jedna z trzech córek króla, który nie doczekał się męskiego potomka. Początki książki to lata dziecięce Orual oraz jej dwóch sióstr. Lata pełne miłości, beztroski i chęci poznawania świata. Istra, najmłodsza z królewien jest tak piękna, że ludzie poza zamkiem mają ją za niemal boginię. Sama Orual zaś - tak brzydka, że twarz musi skrywać za welonem. Lewis mistrzowsko oddał psychologię brzydkiej kobiety, mającej świadomość, że nigdy nie zazna prawdziwej miłości. Czy aby na pewno? Pomimo tego, iż Orual nie jest atrakcyjna fizycznie, ma wokół siebie oddane osoby, które na każdym kroku okazują jej wierność i lojalność. Pierwsze lata młodości księżniczki to nieustanna walka o bliskich z przeciwnikiem dużo silniejszym od niej. Z bogami. Orual raz po raz rzuca oszczerstwa w ich stronę nie rozumiejąc motywów ich działania. Czuje się krzywdzona, nie tylko bezpośrednio, również poprzez krzywdę, której doznają najbliżsi jej ludzie. Miłość Orual jest bardzo absorbująca, królowa kocha egoistycznie i bezkompromisowo - nie zdając sobie z tego sprawy. Choć serce ma napełnione dobrymi chęciami - jej egocentryzm sprawia, że nie zauważa pewnych ważnych spraw, jak choćby inne potrzeby kochanych przez nią osób. Nie jest to jednak oznaka zła, jest to raczej wynik osamotnienia, zagubienia i braku poczucia własnej wartości. Bohaterka tak bardzo łaknie uczucia, że gdy dostanie go choć namiastkę - nie zauważa niczego wokół.
Pomimo często popełnianych przez królową błędów, książkę czyta się z zapartym tchem. Magiczny, trochę archaiczny język, piękne, subtelne opisy krajobrazu, delikatne niedopowiedzenia i wszechobecny nastrój uniesienia i magii sprawia, że czytając tę powieść - odpoczywa się. Każdy z bohaterów "Dopóki mamy twarze" jest wyjątkowy, każdy wnosi coś innego. Mądrość Greków przeplata się z duchowością i pobożnością prostych ludzi. Kult nauki przeplata się z kultem natury.

Powieść Lewisa jak najbardziej jest lekturą wartościową. Wraz z rozwiązaniem sytuacji obserwujemy przemianę głównej bohaterki i po raz kolejny uświadamiamy sobie, że nie wszystko jest takie, jakie wydaje się być na pierwszy rzut oka.

Jest to książka, do której wracać będę z przyjemnością.

[opinia ukazała się także na moim blogu: http://paskudnerecenzje.blogspot.com/ ]

Postaci C. S. Lewisa przybliżać nie trzeba. Każdy pewnie, nawet jeżeli nie czytał, to choć raz zetknął się z jego legendarną już sagą "Opowieści z Narnii", która to doczekała się w Polsce kilku wydań i mnóstwa oddanych fanów.
Mniej znaną od sławetnej sagi Lewisa powieścią jest jego ostatnie...