Przeczytałam książkę chyba niedługo po jej wydaniu. Wymuszony, niby wesoły styl, dla mnie irytujący. Nie jestem kształcona w sztuce, zwyczajnie lubię oglądać "piękne obrazki". Znalazłam jednak w książce wiele błędów. Książka nie może stanowić przewodnika turystycznego po sztuce. Jeśli ktoś zapragnie gorąco obejrzeć konkretne dzieło i po przeczytaniu pani Ożarowskiej wybierze się do Luwru płacąc drogi bilet, rozczaruje się srodze, bo okaże się, że to dzieło od kilkudziesięciu lat znajduje się po drugiej stronie Sekwany.
Absolutnie nie pojmuję jak autorka - historyk sztuki - która była związana z Francją, nie orientuje się zupełnie w muzeach. A przecież oprócz Luwru są we Francji inne muzea, np. Musee D'Orsay w Paryżu od prawie 30 lat. Rozumiem, że można parę błędów popełnić, dzieła mogą zmieniać miejsca ulokowania, ale zazwyczaj konkretne obrazy kojarzone są z jednym muzeum, a zmiany są szeroko komentowane przez media. Obawiam się, że gdybym wczytała się uważniej, znalazłabym też dużo błędów odnośnie lokalizacji włoskich dzieł. Wielki wstyd dla pani Profesor, że nie uaktualniła swoich tekstów, być może pisanych w latach 60-tych. Bardzo nieprofesjonalnie, nie chciałabym być studentką takiej osoby.

Przeczytałam książkę chyba niedługo po jej wydaniu. Wymuszony, niby wesoły styl, dla mnie irytujący. Nie jestem kształcona w sztuce, zwyczajnie lubię oglądać "piękne obrazki". Znalazłam jednak w książce wiele błędów. Książka nie może stanowić przewodnika turystycznego po sztuce. Jeśli ktoś zapragnie gorąco obejrzeć konkretne dzieło i po przeczytaniu pani Ożarowskiej...