Rozczarowany życiem muzykolog wyrusza na wyprawę, której celem jest odnalezienie prymitywnych instrumentów muzycznych używanych przez Indian. Podróż odbywa się nie tylko w przestrzeni, ale też w czasie – jest stopniowym cofaniem się do epok minionych, na które bohater trafia w miarę oddalania się od cywilizacji, odwiedzając miasteczka niezmienione od kilku wieków. W końcu dociera do stanu pierwotnego, gdzie głównym wyzwaniem człowieka jest niekończące zmaganie się z naturą. Jednocześnie jest to podróż do wnętrza siebie, tego co autentyczne, prawdziwe, szczere.

Nie wierzę w porzucenie cywilizacji i powrót do korzeni. Życie „w stanie natury” być może jest pozbawione sztucznych, wymuszonych relacji, hipokryzji, fałszu. Pozwala w pełni wyrazić ludzką naturę to co w niej dobre, szlachetne, godne podziwu. Jednocześnie „uwolnienie się” od cywilizacji otwiera bramę dla tego, co w nas najgorsze, mroczne. Do świata, w którym kobieta nie przetrwa bez mężczyzny, gdzie mężczyzna musi czasem bronić kobiet i dzieci przy użyciu bezwzględnej siły. Na szczęście powieść jest pod tym względem realistyczna, nie przestawia wyidealizowanego, przesłodzonego obrazu życia z dala od cywilizacji.

Ktoś w recenzji nawiązał do Junga – podróż do źródeł czasu to podróż do nieświadomości. Oczywiście bohater nie dociera do nieświadomości (w końcu są to treści, których uświadomić sobie nie możemy) ale pozwala, żeby doszła do głosu – stąd nagły wybuch kreatywności. Stąd też poczucie sensu życia.

Powieść jest po prostu świetnie napisana i dlatego nie potrafię wystawić jej niskiej oceny. Jednocześnie Carpentier mnie nie przekonał. Nie musimy porzucać cywilizacji, żeby połączyć wszystkie elementy naszej jaźni w jedno. Kiedy podróżujemy w głąb siebie, w końcu dotrzemy do tego, co w nas najbardziej mroczne i przerażające. Wtedy to kultura (zwłaszcza religia) powinna dostarczyć nam narzędzi umożliwiających poradzenie sobie z tymi doświadczeniami. Czym bardziej rozwinięta cywilizacja, tym lepiej powinna bronić człowieka przed nim samym. Nasza kultura zawiodła, nie spełnia już tego zadania, nie oznacza to jednak, że zamieszkanie z pierwotnym plemieniem w amazońskiej dżungli jest rozwiązaniem. Powieść ratuje realizm – porzucenie dawnego życia okazuje się znacznie bardziej skomplikowane, niż wydawało się głównemu bohaterowi.

Rozczarowany życiem muzykolog wyrusza na wyprawę, której celem jest odnalezienie prymitywnych instrumentów muzycznych używanych przez Indian. Podróż odbywa się nie tylko w przestrzeni, ale też w czasie – jest stopniowym cofaniem się do epok minionych, na które bohater trafia w miarę oddalania się od cywilizacji, odwiedzając miasteczka niezmienione od kilku wieków. W końcu...