Marek Edelman pisze w taki sposób, że chociaż wiadomo, czego rzecz będzie dotyczyć, chociaż jest się psychicznie przygotowanym na to, co książka zawiera, to i tak zgroza ogarnia. I wściekłość. I bezradność.

Mnie to wszystko dopadło, gdy przeczytałam o Wróblu i Heńku. Wydarzenie nie z getta, z Powstania Warszawskiego. Mianowicie dowódca oddziału AL, niejaki "Heniek" zarządził ewakuację, a dwunastoletniemu chłopcu o pseudonimie "Wróbel", który w oddziale był łącznikiem, rozkazał zostać i osłaniać oddział. Chłopiec rozpłakał się, bo bał się zostać sam i "Heniek" zastrzelił go za niewykonanie rozkazu. Nigdy za to nie odpowiedział, a po wojnie został dygnitarzem.

Ile takich wydarzeń, ile bezsensownego okrucieństwa przewija się przez całą drugą wojnę? Przez wszystkie wojny świata? I w czasie gdy nie ma wojny, również. Jakieś nieskończone ilości.

Do tego jeszcze i to:
"Te fabryki śmierci, w których masowo mordowano, wprowadziły pogardę dla życia ludzkiego. I ta pogarda dla życia przetrwała do dzisiejszego dnia. Ludobójstwo w Kambodży było dziełem najlepszych uczniów francuskiego uniwersytetu. To samo było w Ruandzie."

Dobrze, że zdarzała się i miłość.

Marek Edelman pisze w taki sposób, że chociaż wiadomo, czego rzecz będzie dotyczyć, chociaż jest się psychicznie przygotowanym na to, co książka zawiera, to i tak zgroza ogarnia. I wściekłość. I bezradność.

Mnie to wszystko dopadło, gdy przeczytałam o Wróblu i Heńku. Wydarzenie nie z getta, z Powstania Warszawskiego. Mianowicie dowódca oddziału AL, niejaki "Heniek"...