Poznawania klasyki ciąg dalszy.
Tym razem literatura iberoamerykańska, która ma zarówno swoich zwolenników jak i przeciwników.
Julio Cortazar - przedstawiciel tego nurtu - pochodzi z Argentyny.
Nie radziłabym go wybierać na początek, bo w moim odczuciu jego pisarstwo jest akurat jednym z trudniejszych i może do siebie zrazić.
Przeczytałam jego sztandarowe dzieło "Gra w klasy" i nie było to łatwa lektura.
Opowiadania są zawsze łatwiejsze w odbiorze, bo mają różną długość i styl.
Jedne są bliższe rzeczywistości i mają prostszą narrację, inne są bardziej oniryczne, pisarz zagłębia się w nich w swoje rozważania, błądzi gdzieś na obrzeżach realnych zdarzeń i emocji.
Zazwyczaj są to opowiadania bardzo mroczne, zawierające w sobie motyw zbrodni, zabójstwa, przemocy, zdrady, zawiści, złych emocji.
Z całego zbioru wyróżniłabym kilka opowiadań.
Pierwsze to „Clone”, które wcale najbardziej mi się nie podobało, doceniam jednak oryginalny pomysł kompozycji na kanwie utworu muzycznego Bacha.
"Wstęga Moebiusa" to próbka kunsztu pisarskiego i bogactwa języka Cortazara.
Najłatwiej czyta się "Tango raz jeszcze" i "Historie które opowiadam".
Utwory są różne: jedne potrafią zachwycić, inne z kolei są po prostu męczące podczas czytania, mają różny poziom emocjonalności.
Z góry uprzedzam, że nie jest to książka dla każdego, ale warto po nią sięgać ze względu klimat i specyficzną magię. Julio Cortázara na pewno nie czyta się ani łatwo ani szybko, ale czasem warto się podjąć trudniejszej lektury.

Poznawania klasyki ciąg dalszy.
Tym razem literatura iberoamerykańska, która ma zarówno swoich zwolenników jak i przeciwników.
Julio Cortazar - przedstawiciel tego nurtu - pochodzi z Argentyny.
Nie radziłabym go wybierać na początek, bo w moim odczuciu jego pisarstwo jest akurat jednym z trudniejszych i może do siebie zrazić.
Przeczytałam jego sztandarowe dzieło "Gra w...