Chyba pierwszy raz tak trudno było mi przebrnąć przez jakąkolwiek z książek. Początek mnie zaintrygował, akcja działa się szybko było ciekawie i z każdą stroną byłam ciekawa co będzie dalej. Potem coś się popsuło. Zaczęło pojawiać się coraz więcej postaci (zupełnie mieszających w całej historii), opisów, które wg. mnie były zbędne, a akcja zaczęła się niemiłosiernie przeciągać. Potem było już tylko gorzej. Wszystko było przewidywalne, z czasem nawet nudne, może to właśnie przez to, że tak długo ją czytałam. Najbardziej zawiedziona byłam zakończeniem, mimo, że od początku wiedziałam jak książka sie skończy (można się było tego domyśleć) to i tak do ostatniej strony liczyłam na to, że może jednak Koontz mnie zaskoczy. Niestety.

Nie uważam jednak, że książka była beznadziejna i tak naprawdę mi się nie podobała. Owszem, podobała. Sama fabuła była wg. mnie ciekawa i gdyby nie te kilka mankamentów na pewno b.dobrze by się ją czytało. Szary pokój, Melanie, jej ojciec oraz porucznik Haldane (moja ulubiona postać w całej książce!)- to wszystko sprawiało, że książka nie była taka najgorsza. :)

Nwm. może taka opinia, ponieważ nie jestem maniaczką thrillerów, a może dlatego, że nie specjalnie lubię rozciągnięte wątki i przewidywalne zakończenie? W każdym razie uważam, że jak na ten gatunek to książka nie powala z nóg, ale czytelnikom Koontza i innym lubującym się w tego typu tematyce na pewno bardzo się spodoba!

Chyba pierwszy raz tak trudno było mi przebrnąć przez jakąkolwiek z książek. Początek mnie zaintrygował, akcja działa się szybko było ciekawie i z każdą stroną byłam ciekawa co będzie dalej. Potem coś się popsuło. Zaczęło pojawiać się coraz więcej postaci (zupełnie mieszających w całej historii), opisów, które wg. mnie były zbędne, a akcja zaczęła się niemiłosiernie...