Do lektury "Drzwi do grudnia" podchodziłam bardzo entuzjastycznie, gdyż została mi ona polecona przez przyjaciółkę, która naprawdę zachwalała tę książkę jako wartą przeczytania. Na dodatek to pierwsza powieść Koontza z jaką miałam styczność i bardzo byłam ciekawa pióra tego osławionego autora.

Niestety, szybciutko mój zapał został ostudzony. Przez pierwsze sto stron czytanie przynosiło mi jakąś przyjemność, choć już miałam wiele zastrzeżeń. Później stało się ono nieprzyjemnym obowiązkiem. Zupełnie nie potrafiłam się zainteresować lekturą, nużyły mnie przydługawe opisy i irytował styl pisania Koontza. Miałam wrażenie, że autor nie traktuje czytelnika poważnie i czuje się zobowiązany wytłumaczyć mu i zinterpretować w kilku zdaniach każde najdrobniejsze zachowanie bohaterów. Wątki supernaturalne wydały mi się usilnie wprowadzane i kompletnie nie na miejscu, a przy długich rozdziałach skrupulatnie opisujących papierkową robotę policjantów przysypiałam.

Dopiero pod sam koniec, książka nabrała rozpędu. Choć zakończenie było przewidywalne, odcinało się na tle reszty opowieści i to mi się podobało. Żałuję, że tak nisko oceniam moje pierwsze spotkanie z Koontzem. Spodziewałam się czegoś lepszego, szczególnie, że powieść miała potencjał. Modyfikacja behawioralna i jej efekty w ludzkim zachowaniu to naprawdę niezły pomysł na książkę, który, dobrze poprowadzony, mógłby stworzyć nietuzinkową historię. To niestety nie udało się Koontzowi w "Drzwiach do grudnia". Mam nadzieję, że jego inne książki spodobają mi się bardziej, bynajmniej nie mam zamiaru zniechęcić się jednym niewypałem.

Do lektury "Drzwi do grudnia" podchodziłam bardzo entuzjastycznie, gdyż została mi ona polecona przez przyjaciółkę, która naprawdę zachwalała tę książkę jako wartą przeczytania. Na dodatek to pierwsza powieść Koontza z jaką miałam styczność i bardzo byłam ciekawa pióra tego osławionego autora.

Niestety, szybciutko mój zapał został ostudzony. Przez pierwsze sto stron...