Nie jest to książka lekka, więc jeśli ktoś nastawia się na miłą lekturę przy której się zrelaksuje to nie lepiej niech tę powieść odłoży.
Przedstawione są tu trzy etapy życia Anelli - przynależność do stowarzyszenia Kappa, miłośc do Vernora i stosunki rodzinne, ale we wszystkich tych częściach można odnaleźć wspólną rzecz – ogromne pragnienie bycia lubianą i kochaną. Anellia poświęca swoją osobowość , swoje „ja” tylko po to by stworzyć siebie taką jaką chcieliby ją widzieć inni, koleżanki, kochanek, rodzina…. Beznadziejnie poszukuje akceptacji , jest gotowa znieść każde poniżenie, jeśli to pozwala jej otaczać się łaską innych (choćby nawet przez chwilę). Samotność spowodowana zbyt wczesną śmiercią matki, oschłość pozostałych członków rodziny tworzą w jej duszy głęboką ranę i kształtują jej późniejsze zachowania. Czasami jej postępowanie mnie złościło, ale przez większość książki starałam się ją zrozumieć, tę jej miłość , gdzie wybranek staje się „bóstwem” przesłaniającym cały świat. Dla kilku chwil w ramionach ukochanego (który sam ma problemy z własną osobowością i uczuciami) poświęca się własną godność i ideały. Dla kilku chwil akceptacji „sióstr” (które zresztą są próżne i bezwzględne ) poświęca się własną dumę i niezależność. Ze względu na jedno przychylne zdanie ojca (który jest pijakiem niezdolnym do miłości rodzinnej) buduje się świat ułudy bycia kochaną…

Nie jest to książka lekka, więc jeśli ktoś nastawia się na miłą lekturę przy której się zrelaksuje to nie lepiej niech tę powieść odłoży.
Przedstawione są tu trzy etapy życia Anelli - przynależność do stowarzyszenia Kappa, miłośc do Vernora i stosunki rodzinne, ale we wszystkich tych częściach można odnaleźć wspólną rzecz – ogromne pragnienie bycia lubianą i kochaną....