To jedna z moich ukochanych książek, a od kilku lat mi nieustannie towarzyszy. Powracam do niej nie raz, aby się pokrzepić, pośmiać, posmucić albo podumać nad dziwnymi i strasznymi kolejami ludzkiego życia.

Ta lektura zawiera wszystko: bardzo dobrze przemyślaną fabułę, świetnie nakreślonych, wyrazistych bohaterów, morał i wreszcie celny, czarny humor.
Czytając tę książkę zaśmiewałam się często, głównie za sprawą nieocenionego kapitana Federsa i porucznika Kraffta, aczkolwiek miałam przy tym świadomość okrucieństwa wojny. To niebywała sztuka napisać książkę, jednocześnie śmiertelnie poważną i pełną inteligentnego humoru.

Diabelnie błyskotliwy i cyniczny aż do bólu kapitan Feders na trwałe zajął miejsce w moim sercu. Zrobił na mnie kolosalne wrażenie. Poważył się nawet na zbrodnię przeciw racji stanu - krytykowanie nazistowskiego systemu i ideałów władzy (co ciekawe, do czasu uchodziło mu to płazem). Swoim ostrym językiem spalał przeciwników na popiół. Bawiłam się przednie czytając prowadzone przez niego lekcje taktyki (nie ma to jak postrach szkoły!).
Mimo przystojnej powierzchowności miał jednak pewien defekt, który rzutował na jego życie i zachowanie, czyniąc z niego postać tragiczną. Inna rzecz, że ten człowiek sam sobie zadawał rany psychiczne, zamiast próbować przejść nad tym, co się stało do porządku dziennego i cieszyć się choć trochę życiem.

W tej książce jest też kilku bohaterów, obok których nie można przejść obojętnie - porucznik Karl Krafft czy też generał Modersohn, lecz i tak kapitan Feders w moim rankingu wysuwa się przed nich.

To jedna z moich ukochanych książek, a od kilku lat mi nieustannie towarzyszy. Powracam do niej nie raz, aby się pokrzepić, pośmiać, posmucić albo podumać nad dziwnymi i strasznymi kolejami ludzkiego życia.

Ta lektura zawiera wszystko: bardzo dobrze przemyślaną fabułę, świetnie nakreślonych, wyrazistych bohaterów, morał i wreszcie celny, czarny humor.
Czytając tę książkę...