Reklama na okładce obiecuje pełen wigoru skok w przyszłość Indii. I choć do reklam mam stosunek zobrazowany najlepiej w powiedzonku mojej babci „obiecanki cacanki, a głupiemu radość”, to tym razem o dziwo znalazła ona w pełni pokrycie.
Przedstawiony świat jest faktycznie niesamowity. Jest tak kompletny i wypełniony skrzącymi się perełkami szczegółów. Sama główna intryga, zamachu stanu przeprowadzonego przez ... (no, nie wypada tego zdradzać), to pomysł fantastyczny, a podparta jest mnóstwem wysokiej jakości wątków pobocznych. Pomysłów, które w tej książce zawarł autor, wystarczyłoby spokojnie na kilka powieści. Jest to tak skondensowane w dziele, które liczy niewiele ponad pięćset stron, że chwilami czyta się dość ciężko. Ale jednocześnie ma się wielką przyjemność z wiązania ze sobą szczegółów, jak puzzli układanki. Podobnie pełnej scenografii w książce science fiction nie widziałem od dawna... może od czasów lektury powieści Aldissa.
Skojarzenie z Aldissem jest bardzo silne. Dzięki największej zalecie tej książki, czyli mistrzowskiemu przedstawieniu sceny. I na skutek swojej największej, dla mnie, słabości – czyli zaludnieniu tejże sceny przez marne indywidua. Wszystkie występujące w „Rzece bogów” postaci są mdłe i płaskie. Przez cały czas lektury było mi kompletnie obojętne co się stanie z tym mydłkiem, profesorem Lullem, bezbarwnym ministrem Khanem, lekko nawiedzonym policmajstrem Nandhą, jego rozhisteryzowaną żoną Parvati, delikatnym jak francuski piesek neutkiem Talem, i kilkoma innymi nieciekawymi postaciami.
Ale i tak warto przeczytać. Polecam.

Reklama na okładce obiecuje pełen wigoru skok w przyszłość Indii. I choć do reklam mam stosunek zobrazowany najlepiej w powiedzonku mojej babci „obiecanki cacanki, a głupiemu radość”, to tym razem o dziwo znalazła ona w pełni pokrycie.
Przedstawiony świat jest faktycznie niesamowity. Jest tak kompletny i wypełniony skrzącymi się perełkami szczegółów. Sama główna intryga,...