To jedna z niewielu książek, której nie jestem w stanie przypisać żadnej oceny. „Alef” zawiera zbiór opowiadań o wszystkim i o niczym. Mieszają się tu czasy prehistoryczne z nowoczesnością, wierzenia mitologiczne z obyczajami Bliskiego Wschodu, sen z jawą. Mnogość odniesień do filozofii jest tak przytłaczająca, że aby spróbować zrozumieć co autor miał faktycznie na myśli, musiałbym spędzić kilka dni w bibliotece z całą gamą encyklopedii jako towarzyszami. Być może jestem na to za głupi, być może to nieodpowiedni moment w moim życiu, efekt jest taki, że książka zupełnie do mnie nie trafiła. Za mało tu codzienności, czegoś dotykalnego, do czego mógłbym się odwołać z moimi codziennymi problemami i radościami. Niektóre zabawy słowne i figury retoryczne wydały mi się całkiem ciekawe, innowacyjne, trafne, nie zmienia to jednak faktu, że o książce zapomniałem dokładnie w momencie, w którym ją odłożyłem na półkę. Gdybym miał zrelacjonować Wam, o czym były konkretne opowiadania, nie byłbym w stanie.
Wierzę, że ważne miejsce „Alefa” w historii literatury jest nieprzypadkowe, że czytelnicy nie mogą się mylić. Kiedyś do niego wrócę, może jako mądrzejsza, bardziej doświadczona osoba. Może wtedy skasuję ten komentarz i dodam kolejny płomienny głos ku chwale Borgesa. Na dzień dzisiejszy wolę jednak filozofowanie Kundery, opowiadania Małeckiego i język Saramago.

To jedna z niewielu książek, której nie jestem w stanie przypisać żadnej oceny. „Alef” zawiera zbiór opowiadań o wszystkim i o niczym. Mieszają się tu czasy prehistoryczne z nowoczesnością, wierzenia mitologiczne z obyczajami Bliskiego Wschodu, sen z jawą. Mnogość odniesień do filozofii jest tak przytłaczająca, że aby spróbować zrozumieć co autor miał faktycznie na myśli,...