Rzadko wystawiam "jedynkę", dlatego czuję się zobowiązana do podania uzasadnienia:

-> irytujący styl. Autor przejawia tendencje do nieumiejętnego manipulowania odbiorem - wplata w narrację prostackie opinie, które zaszczepione mają rozwinąć się w czytelniku na kształt wniosków własnych. Konstruuje bohaterów wyłącznie językiem: są zdeprawowani, gdyż tak ich gdzieś określił i nie musi już udowadniać tego sytuacją. Słowa bez pokrycia ("Tak, tak, ja Bradis jestem najplugawszym i najpotworniejszym przedstawicielem rodzaju ludzkiego!").

-> naiwność i infantylizm. Domyślam się, że autor pragnął stworzyć powieść odrażającą i przerażającą, taką, która objawi "całą tę potworność ludzkiej natury". Na pierwszy rzut oka rzeczywiście tak jest. Gdzie więc naiwność i infantylizm? Wszystko w tej książce jest jednowymiarowe. Kolejne sytuacje wywołują raczej uśmiech i niedowierzenie niż cokolwiek innego. Pracę nad powieścią wyobrażam sobie zatem następująco: pan Giorgio zasiadł przed edytorem tekstowym, myśląc: "hmm, co by tu jeszcze wrzucić, żeby było taaakie dziwaczne i taaakie chore, żeby ludziom dupę urwało, jak będą to czytać?".

-> płytkie, nieautentyczne portrety psychologiczne. Bohaterowie nie przekonują, wydają się raczej postaciami z kreskówek niż poważnej powieści. Wszystkie kobiety (oprócz Marii Dolores) pana Giorgio są biseksualnymi dziwkami, z których litrami "wypływa sok ich kobiecości". Rzeczona Maria Dolores jawi się natomiast jako hiszpańska święta, już z samej racji swego pochodzenia (cudowny kraj śródziemnomorski) odmienia smutne dotąd żywoty innych. Do tego mężczyźni - bez wyjątku żałośni, poza wcielonym ideałem, Yorisem. Wszyscy oni wśród "brutalnych, prostackich niższych istot" gdzieś na wschodnim krańcu Europy (czyżby Polska?), tam, gdzie każdy po czterdziestce staje się alkoholikiem, a trudy życia (np. wyjście po chleb zimą, które może zakończyć się śmiercią na oblodzonym chodniku!) niszczą wszystkich bez wyjątku.

-> nierzeczywiste sytuacje i nieznośnie patetyczne dialogi. Książka pełna jest niezwykle afektowanych, udramatyzowanych sytuacji - bohaterowie zakochują się od pierwszego wejrzenia; położna ze szpitala zaczyna przytulać się do uperfumowanej dłoni Hiszpanki, w której oczach znalazła tyle światła i zrozumienia; bardzo nikczemny i bardzo zły homoseksualny zabójca próbuje zmusić modlącego się księdza do seksu oralnego (moja ulubiona scena: "Tymczasem Porter ściągnął spodnie i slipy, ukazując ogromnego członka, nieproporcjonalnie dużego w stosunku do reszty ciała. - Jesteś mój, księżulu. Klękaj. - Tylko przed Bogiem."). Do tego fałszywie brzmiące dialogi, trochę jak telenowela, tylko jeszcze gorzej: (wprowadzenie: pierwsze spotkanie dwóch kobiet, Hiszpanka po porodzie i zaglądająca do niej pielęgniarka) "Czemu pani tu mieszka? Po co przyjechała pani do tego kraju bez nadziei? Jak pani wytrzymuje w tym mroku, który spowija nie tylko nasze dni, ale i umysły? We wszystkim jesteśmy zacofani, nie umiemy rozmawiać, porozumiewać się z innymi, nie mamy już bladego pojęcia, czym jest piękno albo wiedza (...) Jesteśmy bandą dumnych idiotów, mieszkańcami tej białej od śniegu Afryki, wiecznymi więźniami reżimów, następujących jeden po drugim, rządzonych zawsze przez tych samych małych tyranów, zmieniających tylko symbole. Po co pani tu została. Niech pani wyjeżdża, zanim barbarzyńcy panią pożrą, strawią i wydalą jako odpadki tej niby-cywilizacji." I odpowiedź Hiszpanki: - Jestem tu, bo zakochałam się w cudownym synu tej ziemi."

Zdecydowanie NIE polecam (chyba, że w ramach rozrywki dla tych, którzy lubią kpić z czyjegoś beztalencia).

Rzadko wystawiam "jedynkę", dlatego czuję się zobowiązana do podania uzasadnienia:

-> irytujący styl. Autor przejawia tendencje do nieumiejętnego manipulowania odbiorem - wplata w narrację prostackie opinie, które zaszczepione mają rozwinąć się w czytelniku na kształt wniosków własnych. Konstruuje bohaterów wyłącznie językiem: są zdeprawowani, gdyż tak ich gdzieś określił...