Po raz pierwszy zetknęłam się z "Dzikimi stworami" parę lat temu – książkę polecił mi chłopak o imieniu Max. Była jego ulubioną książką z dzieciństwa. Przed przeczytaniem książki obejrzałam film, który zrobił na mnie fajne wrażenie – jednocześnie baśniowy, czarodziejski i okrutny, straszny. Trochę w klimacie "Labiruntu Fauna". Książkę zaś kupiłam mojemu jedenastoletniemu bratu na urodziny. Nie doczytał do końca, podobnie jak jeden z recenzujących, więc rzeczywiście może jest dla niektórych zbyt rozwlekła. Problem polega chyba na tym, że nie jest ani dla dzieci ani dla dorosłych... Jest po prostu dla osób, które lubią specyficzny styl z pogranicza fikcji i prawdy, pełen dwuznaczności, ale nie silący się na super efekty a la Harry Potter. Wydaje mi się, że jest to dobra lektura dla dojrzewającej młodzieży, bo dużo można się z niej nauczyć o trudnych do opanowania emocjach, takich ja złość, samotność i chęć ucieczki. Uwagi dla osób zainteresowanych stroną literacką: ciekawe jest to, że książka Dove'a Eggersa jest adaptacją zarówno filmu (którego scenariusza był autorem) jak i komiksu Maurice'a Sendaka, który był bazą dla ekranizacji. Więc w gruncie rzeczy jest to ciekawy efekt wspólnej pracy przynajmniej trzech osób o niebanalnej wyobraźni – świadczy to na pewno o nośności tej historii. Na minus muszę niestety zapisać przekład, pomimo wielkiej sympatii do prof. Łozińskiego. Zdanie "słyszał butelki przewalające się w Dupsterach" (czemu nie śmietnikach!) to przykład niedociągnięć, jakich książka ma niestety więcej (cześć jednak zawiniona przez redakcję, wina Zysku).

Po raz pierwszy zetknęłam się z "Dzikimi stworami" parę lat temu – książkę polecił mi chłopak o imieniu Max. Była jego ulubioną książką z dzieciństwa. Przed przeczytaniem książki obejrzałam film, który zrobił na mnie fajne wrażenie – jednocześnie baśniowy, czarodziejski i okrutny, straszny. Trochę w klimacie "Labiruntu Fauna". Książkę zaś kupiłam mojemu jedenastoletniemu...