Oko szybciej się zamyka, niźli po pigułce na sen. Ki demon podyktował Piątkowi tekst tej księgi?

Oko szybciej się zamyka, niźli po pigułce na sen. Ki demon podyktował Piątkowi tekst tej księgi?

Książka niewątpliwie ma potencjał. Na ciekawe zwroty akcji, intrygi, po prostu na soczystą powieść sensacyjną osadzoną w alternatywnym świecie. Tymczasem jest, niestety, nijaka. Chciałabym powiedzieć, że chociaż dobra, bo niektórymi fragmentami autor mnie ujął i sam pomysł był interesujący, ale byłoby to stwierdzenie bardzo na wyrost.
Przeczytałam ją do końca tylko dlatego, że szkoda mi było przerwać, skoro już dobrnęłam do połowy. Przydługie, nic nie wnoszące opisy i brak rozwinięcia tych wątków, które zapowiadały się najbardziej obiecująco. Chwilami zbyt dużo niedopowiedzeń. Trochę przerost formy nad treścią. Szkoda.

Książka niewątpliwie ma potencjał. Na ciekawe zwroty akcji, intrygi, po prostu na soczystą powieść sensacyjną osadzoną w alternatywnym świecie. Tymczasem jest, niestety, nijaka. Chciałabym powiedzieć, że chociaż dobra, bo niektórymi fragmentami autor mnie ujął i sam pomysł był interesujący, ale byłoby to stwierdzenie bardzo na wyrost.
Przeczytałam ją do końca tylko dlatego,...

Świat – jaki jest – każdy widzi. Rzeczywistość także. Warto jednak pamiętać, iż rzeczywistość w której żyjemy – nasza rzeczywistość - stanowi jedynie swobodną wypadkową wydarzeń, które miały miejsce wcześniej i – by tak napisać – ukształtowały ją. Równie dobrze świat mógłby pójść inną drogą… drogą alternatywną.

Fabuła powieści Tomasza Piątka pt. „Błogosławiony wiek” toczy się właśnie w rzeczywistości alternatywnej. Jej bohaterem jest właściwie wychowany młodzieniec z dobrego domu. „Właściwie”, czyli w duchu religijności, na którym w istocie opiera się cała konstrukcja piątkowego świata. Ale o tym później. Akcja książki rozgrywa się w niezwykle istotnym dla świata momencie. Oto bowiem zmarła angielska królowa – a w rzeczywistości, w której istnieją tylko trzy państwa, jest to wydarzenie o nieumniejszalnej randzie. Ponadto od dawna spekuluje się, iż w zbliżającym się roku 2012 dwa z nich – Imperium Brytyjskie oraz Cesarstwo rządzone przez ród Bonapartych połączą swe siły i na drodze unii personalnej przystąpią do rozbioru świetnie prosperujących Chin.

Na takim tle fabularnym wspomniany wcześniej młody człowiek, Aleksander dowiaduje się, że w najbliższym czasie zostanie wysłany do znanej z rygorystycznych zasad i chrześcijańskiego rodowodu szkoły. Jak się jednak później okaże, uczelnia ta wychowuje swych podopiecznych nie tylko na układnych duchownych… Surowa dyscyplina i kary fizyczne przydają się adeptom, pragnącym rozpocząć pracę w strukturach wywiadu. Dla dobra Imperium, oczywiście!

Niebagatelne miejsce w powieści zajmuje religia. Można by nawet zaryzykować stwierdzenie, iż jest to fundament świata przedstawionego. I jest to niejaki paradoks, ponieważ akcja lektury toczy się – bądź co bądź – w świecie XXI wieku, który swą konstrukcją przypomina jednak trochę wiek XIX [albo jeszcze wcześniejsze epoki]. Dlatego w pewnym momencie można odnieść wrażenie, iż jest to świat pełen sprzeczności, jakby sam skłócony ze sobą. Z jednej strony mamy wszechogarniającą [min. technicznie] nowoczesność, z drugiej – zastarzałą ortodoksję. I tak chrześcijaństwo się panoszy, domy publiczne są na cenzurowanym, a sufrażystki prezentują nienagannie religijną postawę. Młodzi dżentelmeni noszą cylindry, [które chętnie sfruwają z głów podczas jazdy na elektrycznych rolkach] i uczęszczają do elitarnych szkół. Robotnicy chcą być wyzyskiwaniu, a na katolickich uczelniach tresuje się szpiegów. Demokracja, jeżeli w ogóle funkcjonuje, to w formie wybiórczej i zmodyfikowanej. Człowiek traktowany jest jak plastelina, z której uformować należy właściwy kształt. Pogłębia się tak nierówność społeczna, jak i podziały między poszczególnymi nacjami. Dookoła szaleje wojna wywiadów, oparta w znacznym stopniu na religijnej paranoi. Członkowie rodzin królewskich, na wszelki wypadek, przyjmują chrzty wszystkich wyznań na raz. Słowem; świat zwariował.

Wobec takiej rzeczywistości nietrudno się zagubić. Aleksandrowi się to przytrafia znacznie więcej, niż jeden raz. Przypuszczalnie to samo spotyka czytelnika, w trakcie lektury dwóch setek stron tej rozpędzonej powieści. I chyba autorowi poniekąd o to chodziło. „Błogosławiony wiek” pokazuje bezsilność człowieka w galopującym świecie, gdzie los niejednokrotnie rzuca nim we wszystkie strony. Jednak powieść Tomasza Piątka to także próba odnalezienia sensu w pozornie pozbawionej idee fix rzeczywistości, sensu poprzez religię. Czasem cyniczna i absurdalna, innym raz natchniona lektura jest też cokolwiek chaotyczną, choć niewątpliwie przykuwającą uwagę, swobodną refleksją, nad kierunkiem, w którym zmierza świat oraz tym, jak ten poradzi sobie z odwiecznym konfliktem pomiędzy przeszłości, a przyszłością.

Świat – jaki jest – każdy widzi. Rzeczywistość także. Warto jednak pamiętać, iż rzeczywistość w której żyjemy – nasza rzeczywistość - stanowi jedynie swobodną wypadkową wydarzeń, które miały miejsce wcześniej i – by tak napisać – ukształtowały ją. Równie dobrze świat mógłby pójść inną drogą… drogą alternatywną.

Fabuła powieści Tomasza Piątka pt. „Błogosławiony wiek” toczy...