Mam mocno ambiwalentne odczucia po lekturze. Z jednej strony niewątpliwy talent literacki autora, wirtuozeria w posługiwaniu się słowem, plastyka, malarskość opisów, duża erudycja. Z drugiej, nużące momentami, paranoidalnie drobiazgowe opisy rzeczy i czynności banalnych, typu rozwleczony na całą stronę opis rytuału owijania się kocami z wielbłądziej sierści, mierzenia temperatury, pełna namaszczenia liturgia pożyczania ołówka i jego strużyny jako relikwia w szufladzie, quasi religijne trzaskanie drzwiami od jadalni przez Madame Kławdię Chauchat - Przybysława Hippe. Można to oczywiście złożyć na karb celowej kreacji autora, hipnotyzującego czytelnika nieco surrealistyczną, obsesyjną narracją, nadającą powieści klimat na pograniczu wizji schizofrenicznych. Po latach rażą też nieco sztucznością i nienaturalnością starcia szermierzy idei walczących o zdobycz ( Hansa Castorpa): Lodovica Settembriniego i sprzecznego logicznie w swoich wywodach, żydowskiego jezuity komunisty- Naphty. Dialogi obu adwersarzy męczą swoim rezonerskim zadęciem, natrętnym patosem, irytują wałkowaniem na okrętkę banałów w formie pretensjonalnie nadętego pseudo wykładu - tokowiska. Co gorsza, w ferworze dysputy uczeni harcownicy zapędzają się na pozycje przeciwstawne do swoich własnych i polemizują zajadle z pierwotnie wygłaszanymi opiniami. Ma to coś z kazuistycznych i pustych dialektycznie sporów rabinów i cadyków. Z drugiej strony, mimo wszystko, książka wciąga, hipnotyzuje, roztacza magiczną aurę, nie pozwala się oderwać, mimo wzrastającej irytacji. Już samo to jest dużą sztuką.

Mam mocno ambiwalentne odczucia po lekturze. Z jednej strony niewątpliwy talent literacki autora, wirtuozeria w posługiwaniu się słowem, plastyka, malarskość opisów, duża erudycja. Z drugiej, nużące momentami, paranoidalnie drobiazgowe opisy rzeczy i czynności banalnych, typu rozwleczony na całą stronę opis rytuału owijania się kocami z wielbłądziej sierści, mierzenia...