Opowieść o podróży do wnętrza Ziemi oceniam notą maksymalną, bo to coś więcej niż tylko w miarę prosta i ciekawa powiastka przygodowa. Coś znacznie więcej - Verne sięga głęboko i chwyta się jakiegoś uniwersalnego pragnienia przygody, odkrywania. W XIX wieku człowiek przepłynął już wszystkie morza i zabazgrał swoimi mapami całą powierzchnię Ziemi. Tymczasem serce pchało go wciąż dalej i dalej! Więc chcąc nie chcąc musiał ruszać w dalsze wyprawy - odbywał je w wyobraźni, w pragnieniach, w fantazjach. Marzył o miejscach niebywałych: o powierzchni księżyca, o dnie oceanu, o wnętrzu ziemi...

I twórczość Verne'a jest oddolną odpowiedzią na ten zew, który wszyscyśmy usłyszeli. Gdyby nie Verne, z pewnością pojawiłby się ktoś inny, kogo innego nazywalibyśmy dziś ojcem fantastyki naukowej. To wielkie pragnienie śnienia o nieznanym, śnienia w nowym przepełnionym już nauką wymiarze (bo przecież marzono i pisano od zawsze, nie na tej jednak płaszczyźnie), ten wielki głód, musiał znaleźć gdzieś ujście. I wtedy właśnie pojawił się Juliusz Verne ze swoimi kilkudziesięcioma powieściami, którymi słynie do dziś.

Więc ta maksymalna ocena nie tylko dla samego Verne'a, ale dla człowieka jako takiego. Bo zawsze głodny, zawsze spragniony i ciekaw wszystkiego - a zwłaszcza tego, co nieznane. Tak dziś, jak przed 150 laty. Lektura "Podróży..." dobitnie uświadamia jedno: nie zmienia się nic.

Opowieść o podróży do wnętrza Ziemi oceniam notą maksymalną, bo to coś więcej niż tylko w miarę prosta i ciekawa powiastka przygodowa. Coś znacznie więcej - Verne sięga głęboko i chwyta się jakiegoś uniwersalnego pragnienia przygody, odkrywania. W XIX wieku człowiek przepłynął już wszystkie morza i zabazgrał swoimi mapami całą powierzchnię Ziemi. Tymczasem serce pchało go...