Niezwykły talent Judy Budnitz poznałam w jej powieści z 2007r „Gdybym ci kiedyś powiedziała” . Już wtedy urzekła mnie realizmem magicznym, i sposobem, w jaki posługuje się elementami fantastycznymi i abstrakcją.
Biorąc do ręki zbiór opowiadań „ładne duże amerykańskie dziecko”, może nie tyle, nie wiedziałam czego się spodziewać, ile bałam się, że treść mnie przerośnie – sugestia po przeczytaniu opisu z tyłu książki. Nic bardziej mylnego.
Budnitz wciągnęła mnie w swój świat, świat groteski i satyry, czarnego humoru i ironii, który daje doskonały obraz rzeczywistości, choć opisywanym faktom daleko do realności.

Budnitz ucieka od zwykłego opisu rzeczywistości i realności, jej metody odzwierciedlania rzeczywistości odbiegają od tych powszechnie znanych i ustalonych. Na tym polega oryginalność jej twórczości. Dlatego właśnie każde z tych opowiadań czaruje, nie daje o sobie zapomnieć.

Ameryka ukazana w krzywym zwierciadle, z jej problemami, konfliktami, systemem władzy, kompleksami i nie zagojonymi ranami to ogólny wydźwięk opowiadań. Już pierwsze opowiadanie „Skąd przychodzimy” pokazuje jak obalany jest mit Ameryki.

Pod wieloma tematami: rodzina (relacje w rodzinie - „Goście”), społeczeństwo ( widoczny podział na bogatych i biednych, czarnych i białych – „Cud”, „Zanurzenie” ), tematyka międzynarodowa (zestawienie Ameryki z innymi cywilizacjami - „Nadia”, „Słoń i chłopiec”), polityka (krytyka amerykańskiej państwowości „Gotowość”, tyrania „Kształtowanie twarzy”)

kryje się dużo emocji i ukrytych znaczeń, nie widocznych na pierwszy rzut oka.

Czytając te surrealistyczne opowiadania, gdzie tylko pozornie nic nie wydaje się normalne i przyporządkowane do znanego nam świata, możemy jednak znaleźć odzwierciedlenie tych problemów, wydarzeń w naszym świecie. Niby abstrakcyjne, dziejące się na granicy snu i jawy to jednak… Wszystkie wydarzenia przemykają przed oczami czytelnika, są wyraźne i zrozumiałe, dynamiczne i wciągające.

Tego świata nie da się sklasyfikować, nie ma konwencjonalnych prawideł i reguł, najważniejsza jest wyobraźnia. Połączenie magii i realizmu, prawdy i iluzji, abstrakcji i konkretu.
Autorka manipuluje czytelnikiem, gra z nim w grę, która ma pobudzić jego wyobraźnię, ma wyjść poza ramy zwykłej powieści, poza ramy standardowego opowiadania. Budnitz zadaje wiele pytań i na żadne nie udziela odpowiedzi, celowo pozostawiając z tym czytelnika i prowadząc go od realności do niespodziewanych rozwiązań.

Niezwykły talent Judy Budnitz poznałam w jej powieści z 2007r „Gdybym ci kiedyś powiedziała” . Już wtedy urzekła mnie realizmem magicznym, i sposobem, w jaki posługuje się elementami fantastycznymi i abstrakcją.
Biorąc do ręki zbiór opowiadań „ładne duże amerykańskie dziecko”, może nie tyle, nie wiedziałam czego się spodziewać, ile bałam się, że treść mnie przerośnie –...