Znacie to uczucie, kiedy sięgacie po ulubionego autora, kiedy możecie znów pogrążyć się w jego świecie znając styl i wiedząc, czego się spodziewać? Czujecie się wspaniale, z tęsknym wzrokiem kończycie daną powieść. Tak miałam do tej pory czytając Marię Consilię Lakottę. Co się więc stało podczas "Kuszenia w Chikaldzie"?


Fabuła jak to bywa u tej autorki zaskakuje swoją różnorodnością. Tym razem Lakotta zabiera nas w egzotyczną podróż po Indiach. Lakotta nie boi się wdrażać w nową kulturę, przedstawiać Indie i pracę misjonarzy, lekarzy, którzy pomagają biednym, schorowanym ludziom. Niemiecki doktor Peter Larsen wyrusza do Indii. Tam stacjonuje jego ojciec, również lekarz. Już w Niemczech Peter poznaje Hinduskę, Sitę, która od początku skrada jego serce.

Z żalem serca muszę napisać, iż książka mnie momentami nudziła. Miałam nadzieję na gorący, ale gustownie ukazany romans (Lakotta potrafi to zrobić, chociażby w świetnej powieści Mariska z węgierskiej puszty, czy Madeline), dostałam jednak powieść na temat wiary nie tylko chrześcijańskiej (lecz głównie), ale i hinduskiej. Na pewno wielkim plusem jest egzotyczność i barwność Indii, Lakocie udało się to przenieść na kartki papieru. Całą historię poznajemy z perspektywy mężczyzny (może właśnie przez to zabrakło tej magii?), losy lekarza w Indiach bardzo mnie ciekawiły i takie naprawdę były. Jednak wątek miłosny kompletnie mnie nie porwał, bo praktycznie go nie było. Jeden, czy dwa pocałunki, mało rozmów między nimi, właściwie zastanawiałam się, jak to możliwe, że się w sobie zakochali?

Podobał mi się koncept - chrześcijanin zakochuje się w hindusce, a przecież każda religia ma zupełnie inne prawa, zwyczaje. Wydaje mi się, że Lakotta za bardzo skupiła się na religii i na różnicach kulturowych, przez co zgubiła gdzieś czar i urok całej historii. Dowiedziałam się wiele ciekawych rzeczy, przybliżona została mi indyjska kultura, jednak momentami miałam ochotę odłożyć tę książkę i do niej nie wracać. Pewne wynurzenia Petera mnie irytowały, Lakotta mogłaby ich oszczędzić. Sita była dla mnie bezbarwna, brakowało jej tej egzotyczności, kobiecego powiewu, tylko w jednym momencie jej kibicowałam - nie chciała być zależna od swojej rodziny, chciała być wolną kobietą, a je uciśnioną i zależną od hinduskich praw.

Odnoszę wrażenie, że to najsłabsza książka Lakotty. Piszę to z bólem serca, ponieważ bardzo trudno obiektywnie podchodzić, a przede wszystkim wytykać błędy swojej ulubionej pisarce. Nie chcę Was zniechęcać do Lakotty, ponieważ te dwie powieści, o których wcześniej wspomniałam są cudowne, naprawdę nic im nie brakuje. Tutaj jednak braków jest zbyt dużo...

Znacie to uczucie, kiedy sięgacie po ulubionego autora, kiedy możecie znów pogrążyć się w jego świecie znając styl i wiedząc, czego się spodziewać? Czujecie się wspaniale, z tęsknym wzrokiem kończycie daną powieść. Tak miałam do tej pory czytając Marię Consilię Lakottę. Co się więc stało podczas "Kuszenia w Chikaldzie"?


Fabuła jak to bywa u tej autorki zaskakuje swoją...