Literatura skandynawska to ta, prócz rosyjskiej, w której lubuję się najdłużej. Zafascynowana krajami nordyckimi pochłaniam wszystko co stamtąd pochodzi. Myślałam, że nic mnie już nie zaskoczy, że przez tyle lat poznałam przekrój formy, tematy i opisów w jakich specjalizują się pisarze północni.
Tą książką została porażona.
Zostałam rzucona w wir surowej formy, która przez kilkanaście stron zupełnie mi nie pasowała. Proste zdania niczym drzazgi wbijały się w umysł. Forma i treść była z początku zupełnie nie trawiona. Brutalna, prawdziwa, mocna.
Oczekiwałam bajeczki o dorastaniu w Szwecji. Dostałam surowe, czerwone mięso bez wróżek i rycerzy.

Juha, zawodowy komik, opowiada o swoim dzieciństwie. Bez owijania w bawełnę, bez kadzenia ukazuje trudne relacje, problemy i zasady rządzące światem dzieci. Za wszelką cenę chce przydobać się pewnej grupce w swojej klasie usiłując za wszelką cenę, często kosztem upokorzenia, rozmieszyć swoich idoli. Z kartki na kartkę czytający przekonuje się, że pewne zdarzenia z dzieciństwa były dla niego traumą z którą, pomimo dorosłości i spojrzenia na tamten świat z innego punktu widzenia, nie umie sobie poradzić. W gonitwie za akceptacją 'silniejszych i lepszych' wielokrotnie rani i poniża Jenny oraz Tomasa, dwójkę osób, które jako jedyne naprawdę szczerze go lubiły.
Tomas, syn niemieckiej imigrantki, uważany jest przez klasę za ofiarę. Pomimo prób, nie zostaje nigdy przez grupę zaakceptowany. Juha po wielu latach pisze do niego listy w których szuka przebaczenia i wytłumaczenia swoich czynów z dzieciństwa wobec kolegi. Robi to, pomimo iż wie, że Tomas ich już nigdy nie przeczyta...

Jenny to sąsiadka i najbliższa przyjaciółka Juhy, która pomimo upokorzeń i wypierania się przez Juhę ich znajomości przy kolegach nadal przy nim trwa. Opisy relacji Juhy i Jenny, szczególnie w sytuacjach osób trzecich bolały mnie najbardziej. Odarte z grzeczności i dobrego wychowania pokazują jak bardzo zmienia się nasze nastawienie do drugiej, bliskiej osoby, kiedy w towarzystwie jest ktoś, kto nam imponuje.


Dzieci dorastają, dzieciństwo się kończy a czytając tę książkę miałąm wrażenie, że Juha nadal tkwi w tamtym świecie. Nie może uwolnić się od traumy, od przeżyć, od straty przyjaciela. Nie może wybaczyć sobie błędów i swoich zachowań. Choć w dorosłym życiu spełnia swoje marzenia i staje się zawodowym komikiem, gardzi sobą i tym co robi. Wraca do chwil w których jest dzieckiem i w nieświadomy sposób rani najbliższe sobie osoby.

Szaro-bury świat. Nikt nie jest szczęśliwy. Matka Juhy nienawidzi swojego kraju, ojciec traktowany jest jak zło konieczne. Matka Tomasa, z pochodzenia Niemka, bez powodzenia próbuje znaleźć swoje miejsce w nowym kraju. Nikt nikogo nie przytula, nikt nikomu nie okazuje uczuć. Nikt się nie uśmiecha.

Bardzo polecam.

Literatura skandynawska to ta, prócz rosyjskiej, w której lubuję się najdłużej. Zafascynowana krajami nordyckimi pochłaniam wszystko co stamtąd pochodzi. Myślałam, że nic mnie już nie zaskoczy, że przez tyle lat poznałam przekrój formy, tematy i opisów w jakich specjalizują się pisarze północni.
Tą książką została porażona.
Zostałam rzucona w wir surowej formy, która przez...