Cisza, która ich otaczała, była tak doskonała i przejrzysta, że nawet czas nie potrafił się z niej wyplątać. Czasami tylko, jakby przez pomyłkę czy zapomnienie, wpadały w nią inne, przytłumione i dalekie dźwięki - a właściwie ich echa: przypadkowe szlochy mew, krótki głos zagubionego gdzieś ptaka - by zaraz zniknąć i wrócić do czasu, z którego przybywały. Poza ciszą, był jeszcze spokój wody. I Hildegard, i Andreas Herbiger pozwolili na to, aby spokój ten uniósł się i przeniknął ich. Przepłynął między komórkami ich ciał. Osiadł w dole brzucha - w miejscu, w którym rodzi się lęk. (...) Patrzyli na wszystko jednocześnie i na nic w szczególności. Przyglądali się światu, a świat przyglądał się im. Wszystko było takie, jakie być powinno.

Cisza, która ich otaczała, była tak doskonała i przejrzysta, że nawet czas nie potrafił się z niej wyplątać. Czasami tylko, jakby przez pomy...

Ja przecież nie odchodzę, by szukać. Ja odchodzę, by zniknąć.

Ja przecież nie odchodzę, by szukać. Ja odchodzę, by zniknąć.

Nad brzegiem zimnego morza przycupnęło Miasto. Rodziło się - jak większość miast - niedostrzegalnie. Jakby od niechcenia: jedna czy dwie chałupy wydane na pastwę sztormów; nieporadnie sklecona łódź wyciągana daleko na piasek, żeby nie pochwyciła jej woda; szamotanie się w sieci ukradzionych morzu ryb. Taki był zapewne początek Miasta. A może początkiem było czyjeś uważne spojrzenie, które przerodziło się w przekonanie, a potem w dojrzałą pewność, że to właśnie TO miejsce. W jakiś sposób lepsze od wszystkich innych. Że warto pozostać tu dłużej. Jednak wszystko mogło zacząć się i zdarzyć bez tej pewności. U początków Miasta mogło lec znużenie tak wielkie, że niemożliwe wydawało się dojście gdziekolwiek dalej. I zadecydowało ślepe jak los zmęczenie.

Nad brzegiem zimnego morza przycupnęło Miasto. Rodziło się - jak większość miast - niedostrzegalnie. Jakby od niechcenia: jedna czy dwie cha...