Kiedy przypomnę sobie, jaką niechęcią zwykłam pałać do polskich pisarzy jeszcze jakiś czas temu, trudno mi uwierzyć, że moje upodobania czytelnicze aż tak się zmieniły. Ale skoro nie jestem krową, a człowiekiem (tak przynajmniej mi się wydaje), takie drobne zawirowanie poglądowe nie zwiastuje niczego, co mogłoby być odstępstwem od normy. Tak też w czasie mojego maratonu z rodzimymi autorami natknęłam się na dzieło Janusza L. Wiśniewskiego, "Sceny z życia za ścianą". Spodobał mi się tytuł, wpadła mi w oko okładka... I tak wyszło, że książka wylądowała na mojej półce. Nawet nie zdawałam sobie sprawy, że autor tego tytułu wydał jakże popularną kilka lat temu "Samotność w sieci" (której osobiście nie czytałam) - skąd też większość czytelników pana Wiśniewskiego kojarzy.
O co tak naprawdę chodzi w "Scenach (...)"? Cóż, warto na wstępie zaznaczyć, iż jest to zbiór tekstów z pogranicza opowiadania, felietonu... Utwory zebrane w tym tomiku przypominają artykuły prasowe. I nic dziwnego - przez dłuższy czas były publikowane na łamach magazynu "Pani". Właściwie spodziewałam się kilku dłuższych opowiadań, a okazało się, że mam do czynienia z krótkimi formami - takimi na 4, 5 stron.
Niech jednak to was nie zniechęca. Każdy z tekstów stanowi odrębną całość. Jedyne, co łączy wszystkie utwory to fakt, iż dotyczą problemów, jakie na co dzień spotykają nas, ludzi. Pogoń za fizycznym pięknem, zdrady, poszukiwanie miłości, zmaganie się z samotnością, poczucie niespełnienia, zagubienia. Wszystkie te zagadnienia są nam w mniejszym lub większym stopniu bliskie, dlatego tym lepiej się o nich czyta.
Krótka forma zapewnia szybką lekturę - "Sceny z życia za ścianą" można przeczytać w dosłownie półtorej godziny (a przy tym ważny jest fakt, iż nie zapomina się ich w ciągu kolejnych sześćdziesięciu minut). Mimo to, każdy tekst z osobna może sprowokować kilka ciekawych przemyśleń, unaocznić nam coś, czy nawet skłonić do rozmowy. Myślę, że to istotna zaleta tego zbioru - dla każdego coś miłego. Książka Wiśniewskiego raczej nie przyprawi nas o katharsis, ale przy odrobinie szczęścia sprawi, że zechcemy przyjrzeć się ludziom, których mijamy każdego dnia.
Do moich faworytów w tym tomiku należą dwa teksty: tytułowe "Sceny z życia za ścianą" oraz "Przy otwartym oknie w maju". Oba dotykają zagadnień powszechnie spostrzeganych jako kontrowersyjne, ale chyba to jest właśnie ich główną zaletą.
Jeśli lubicie czytać o życiu w ogóle, o różnych jego aspektach, o ludziach, o tym, co ich trapi, a co daje im szczęście, "Sceny (...)" mogą być dobrą propozycją dla Was. Mnie się podobały.

Kiedy przypomnę sobie, jaką niechęcią zwykłam pałać do polskich pisarzy jeszcze jakiś czas temu, trudno mi uwierzyć, że moje upodobania czytelnicze aż tak się zmieniły. Ale skoro nie jestem krową, a człowiekiem (tak przynajmniej mi się wydaje), takie drobne zawirowanie poglądowe nie zwiastuje niczego, co mogłoby być odstępstwem od normy. Tak też w czasie mojego maratonu z...