Czytajcie, czytajcie, CZYTAJCIE.
Zaczynam od tych słów, jeśli ktoś akurat spojrzałby na moją opinię, a nie doczytał jej do końca.
To jedna z NAJLEPSZYCH książek jakie w życiu czytałam!
Ponadczasowa!
Na początku wydała mi się sucha, ale to chyba dlatego, że odczuwałam tę suchość jako wyeksponowanie obślizgłości Keatinga i kontrastu Roarka. Zakochiwałam się powoli, ale zakochałam się na zawsze. Tęskniłam za nią gdy nie mogłam jej czytać, tęsknię teraz i będę tęsknić.
Skręcał mi się żołądek z podekscytowania kiedy czytałam dialogi między Dominique, Tooheyem, Roarkiem, Wynandem, a pierwsze spotkania, wypowiadane słowa, myśli, wzajemne reakcje tych bohaterów przedstawione genialnie, genialnie, GENIALNIE, jak nigdzie dotąd.
Nie wiem czy poczujecie to co ja, ja to czułam każdym neuronem. Budynki Roarka, chciałabym móc tak jak Wynand je oglądać, im się przyglądać, stać przed nimi.

Tak Roark
"Tylko do pewnego punktu".

Za słowami autorki: "czy nasze życie ma się kiedykolwiek urzeczywistnić? Czy mamy być uczciwi, czy też zawsze żyć jakimś innym życiem, odmiennym od tego, jakie być powinno?"

Czytajcie, czytajcie, CZYTAJCIE.
Zaczynam od tych słów, jeśli ktoś akurat spojrzałby na moją opinię, a nie doczytał jej do końca.
To jedna z NAJLEPSZYCH książek jakie w życiu czytałam!
Ponadczasowa!
Na początku wydała mi się sucha, ale to chyba dlatego, że odczuwałam tę suchość jako wyeksponowanie obślizgłości Keatinga i kontrastu Roarka. Zakochiwałam się powoli, ale...