Gdy myślę o czyimś debiucie literackim, do głowy przychodzą mi banalne historie napisane topornym językiem - bo, nie oszukujmy się, przy całej późniejszej twórczości pierwsze dzieła właśnie takie sprawiają wrażenie. Zapewne tak się sprawy miały również z Pratchettem, ale tu musimy mistrzowi wierzyć na słowo, bo gdy sam po latach powrócił do Dywanu, postanowił zaprowadzić w nim gruntowny porządek.

Historia plemion, królestw i imperiów która wije się między włosami Dywanu, jest bez dwóch zdań historią wymyśloną przez siedemnastolatka i widać w niej sposób patrzenia na świat osoby młodej. Jednak po przeróbkach jakim została poddana po niemal czterdziestu latach, pierwotna historia nabiera głębokości, a postaci które w jednej chwili robią coś heroiczno-zabawnego (jak to w książkach dla dzieci bywa) nagle przekazują nam mądrość, która zaskakuje. Dlatego pozycja ta stała się przyjemnym opowiadankiem, przy którym można odpocząć wieczorami, które z drugiej strony nie zanudza banałami i oklepanymi pomysłami.

Spodziewałam się, że "przemęczę" tę książkę tylko z miłości do Pratchetta i chęci poznania całej jego twórczości. Nie mogłam się bardziej pomylić - bardzo żałuję że nie o Dywanie nie powstała taka sama saga jak o Dysku!

Gdy myślę o czyimś debiucie literackim, do głowy przychodzą mi banalne historie napisane topornym językiem - bo, nie oszukujmy się, przy całej późniejszej twórczości pierwsze dzieła właśnie takie sprawiają wrażenie. Zapewne tak się sprawy miały również z Pratchettem, ale tu musimy mistrzowi wierzyć na słowo, bo gdy sam po latach powrócił do Dywanu, postanowił zaprowadzić w...