Książka "Dotknij ran" należy do najlepszych dokonań Halika. Autor poszukuje odpowiedzi na pytanie o sens cierpienia w świetle wiary, opowiada się za wiarą, dla której cierpienie jest zagadnieniem fundamentalnym, gdyż to sam Bóg nie wahał się poświęcić swojego syna, przez co cierpienie stało się również jego udziałem. Wszystko to zaś uczynił z miłości do człowieka, pragnąc zbawienia każdego z nas.
Niestety na "Dotknij ran" kończy się dla mnie ten Halik, którego czytać mogłem bez niepokoju. W późniejszych dziełach czeskiego Tischnera perspektywa tak znakomicie uchwycona w "Dotknij ran" coraz bardziej niestety kuleje. Niby to autor konsekwentnie podąża za nauczaniem Soboru Watykańskiego II, w którym sporo miejsca poświęcono zbawieniu niewierzących, jednak wiara w Jezusa Chrystusa nie jest już dla niego podstawowym drogowskazem. To jakby tylko jedna z wielu dróg, z których wszystkie prowadzą do pożądanego celu, jakim jest zbawienie i życie wieczne. Chrześcijaństwo widziane z takiej perspektywy zachowuje jedynie pozory wierności nauczaniu Nowego Testamentu. To taka letnia wiara, o której w najlepszym razie można porozmawiać przy kawie, kiedy jednak dochodzi do kryzysu natychmiast podejmujemy się poszukiwania alternatywnych rozwiązań, a nasze zaufanie do Chrystusa pęka niczym przysłowiowa mydlana bańka. Na takim chrześcijaństwie nie można opierać życia, bo chrześcijaństwo prawdziwe nie cofa się przed ofiarą (nawet jeśli słaby z samej swej natury człowiek będzie próbował unikać odpowiedzialności, to przynajmniej nie będzie dla tych "uników" szukał intelektualnego czy ideologicznego uzasadnienia).

Książka "Dotknij ran" należy do najlepszych dokonań Halika. Autor poszukuje odpowiedzi na pytanie o sens cierpienia w świetle wiary, opowiada się za wiarą, dla której cierpienie jest zagadnieniem fundamentalnym, gdyż to sam Bóg nie wahał się poświęcić swojego syna, przez co cierpienie stało się również jego udziałem. Wszystko to zaś uczynił z miłości do człowieka, pragnąc...