Ale się umęczyłem tą Sagą o Twardokęsku. Anna Brzezińska pisała cykl ponad 10 lat i ja też czytałem go ponad dekadę - z dużymi przerwami oczywiście. Nie wiem, może gdyby czytać to jednym tchem, to człowiek by się mniej pogubił wśród tych Szczeżupin, Skalmierzy, Spichrzy, Sinoborzy czy Skwarny; pośród Mroczków, Chercheli, Lusztyków, Pleskot, pośród Zarzyczek, Złociszek, Kalinek i innych. Ale sam natłok nazw to nic strasznego, to samo robi Martin, Sapkowski i inni, problemem w twórczości Brzezińskiej jest dla mnie sposób narracji, snucia fabuły i traktowania postaci. Generalnie większość bohaterów powieści albo mnie irytuje, albo jest mi kompletnie obojętna (no może poza Szarką). Wydarzenia, które ich spotykają często są niezrozumiałe, nielogiczne. Ja wiem, że to ten klimat eposu, sagi, baśni - ale nie kupuję tego.
Nawet kiedy autorka robi ukłon w stronę czytelników szukających akcji i logicznego następstwa wydarzeń i np. w opisie bitwy pod Rogoboźćem kopiuje patent Sapkowskiego z bitwy pod Brenną i ukazuje ją z perspektywy różnych postaci, to osiąga znacznie słabszy efekt a potem i tak wraca do mityczno-onirycznych rozwiązań.
Przeczytałem z obowiązku, ale nie polecam.
A co na plus? Podoba mi się pomysł na panteon bóstw. Widzę w nim duży potencjał, który został trochę niewykorzystany,a trochę zmarnowany. No i najbardziej brakuje dodatku, w którym byliby wypisani bogowie i czym się zajmują. Nie będę czytał jeszcze raz, by to sobie wynotować ;)

Ale się umęczyłem tą Sagą o Twardokęsku. Anna Brzezińska pisała cykl ponad 10 lat i ja też czytałem go ponad dekadę - z dużymi przerwami oczywiście. Nie wiem, może gdyby czytać to jednym tchem, to człowiek by się mniej pogubił wśród tych Szczeżupin, Skalmierzy, Spichrzy, Sinoborzy czy Skwarny; pośród Mroczków, Chercheli, Lusztyków, Pleskot, pośród Zarzyczek, Złociszek,...