Ok, pora na opinię o całym cyklu, zbiorczą, bo czekałam z tym do ostatniego tomu, a uczucia mam mocno mieszane, choć ostatecznie pozytywne.

Brzezińska pisze pięknym, barwnym językiem (co widać jeszcze bardziej w "Wodach głębokich jak niebo"), z "sienkiewiczowską" stylizacją radzi sobie świetnie - nie wiem, czy nie najlepiej ze znanych mi współczesnych autorów fantastyki. O ile Sapkowski nasącza stylizację wielką dawką postmodernizmu, o tyle u Brzezińskiej ta stylizacja jest całkiem serio. Przypuszczam, że to może niektórym utrudniać czytanie, mnie się niezmiernie podobało. Podobnie zresztą jak imiona i nazwy własne, które autorka tworzy. Konsekwentnie idzie w nazewnictwo "słowiańskie", choć nie buduje przy tym mitologii na słowiańskości opartej, a zupełnie inną, własną, z odwołaniami do różnorodnych tradycji naszej rzeczywistości. Zresztą budowanie świata wyszło autorce świetnie: warstwa mitologiczna ze starszym i młodszym pokoleniem bogów, różnymi mocami działającymi w świecie i walczącymi między sobą, z płynną granicą między stwórcami, bogami, przedksiężycowymi i wiedźmami, z istotami które nie do końca wiadomo, gdzie na tej drabinie umieścić, z zasadami, którymi moce się rządzą. Wow. Cała warstwa mityczna, przeznaczenia, walczący bogowie, bogobójstwo, Annyonne i Delajati, Sharkah, atrybuty mocy bogów... To jest niesamowite i żałuję, że czasem się autorce gubi. Mam wrażenie, że Brzezińska próbowała złapać za ogon dwie sroki: z jednej strony własną epicko mitologiczną opowieść, z drugiej - tradycję polskiej fantasy zbudowaną przez Sapkowskiego, gdzie mityczna epickość jest tylko tłem dla przyziemnej wojny i polityki. Sapkowski się w tej konwencji odnalazł, Brzezińska pogubiła i dlatego niestety "Saga o Twardokęsku" jest tak nierówna. A szkoda. Osobiście interesowała mnie historia Szarki, Wężymorda i Koźlarza, czekałam na finał na skalę kosmiczną. Zawiodłam się. To do tego prowadziły te kolejne morderstwa bogów? Trzeba jednak zabić Zird Zerkuna i wszystko wróci do normy, bo wrócą żmijowie. Jak ma wrócić do normy, skoro po drodze zginęło paru innych bogów? Przez cały cykl tak bardzo straszono Annyonne, straszono Dejalati, w której widziałam coś na kształt... hmmm, następczyni Annyonne - a w końcu żadna z pań się nie pojawiła. Nie było apokalipsy, masowego bogobójstwa. Z wielkiej chmury spadł mały deszcz. Swoją drogą nawet zamiary Dejalati okazały się dość rozmyte. A szkoda.
A w tym wszystkim bohater tytułowy plątał się właściwie niepotrzebny. Gdzieś tam w finale dostał kawałek znaczenia, ale tak trochę na siłę. Za dużo tego pana, ponadto nijak nie mogłam go lubić. Przykro mi, nie czuję sympatii do gwałcicieli (nie, wcale mi nie jest przykro). A poza tym Szarka była ciekawsza, silniejsza, miała metaforyczne jaja. Jak zresztą wszystkie panie u Białołęckiej - to też jest intrygujące, że autorka zbudowała świat bardzo "generyczny" pod względem roli kobiety: co chwile mamy tyrady o tym, co baba powinna, gwałt jest uważany za normę i rzecz nieuniknioną... podejrzewam, że autor mężczyzna by na tym poprzestał, obawiam się, że wiele kobiet (niestety znam takie przypadki) również: Brzezińska przemyciła w tym wszystkim silne, zdecydowane kobiety, których losy miło było śledzić. Panie wiedziały, czego chcą, walczyły o swoje, walczyły z przeznaczeniem. Mam wrażenie, że Brzezińska powiedziała tutaj polskiemu mainstreamowi fantasy "trololo" i przemyciła sporo kobiecej fajności w świecie koszmarnie mizogynistycznym (dobra, Sapkowski w sumie też to zrobił, choć do jego kreacji postaci kobiecych mam trochę zastrzeżeń). Ale znów: chyba bała się iść dalej. Chyba za bardzo próbowała się dostosować do "mainstreamu", za bardzo bała się przemówić własnym głosem. Wyszła książka nierówna, pogmatwana, z pogubionymi wątkami i postaciami miotającymi się bez celu. Książka napisana dobrze i naładowana potencjałem, ale nieprzemyślana. A szkoda.
Ale, jak widać po ocenie, książka dobra.

Ok, pora na opinię o całym cyklu, zbiorczą, bo czekałam z tym do ostatniego tomu, a uczucia mam mocno mieszane, choć ostatecznie pozytywne.

Brzezińska pisze pięknym, barwnym językiem (co widać jeszcze bardziej w "Wodach głębokich jak niebo"), z "sienkiewiczowską" stylizacją radzi sobie świetnie - nie wiem, czy nie najlepiej ze znanych mi współczesnych autorów fantastyki. O...