Nigdy nie przepadałam za tego typu literaturą – fantastyką, lecz do przeczytania jej zachęcił mnie przyciągający tytuł i okładka. Czy żałuję, że sięgnęłam po tą pozycję? No cóż, nie koniecznie.
„Wilczyca i Córka Ziemi” opowiada historię młodziutkiej Alei, która została wybrana by przeciwstawić się siłom zła. W pierwszej części trylogii towarzyszą jej Wielki Druid Felim, krasnolud Mjollin, kobieta bard Faith, magistel Galiad i jego syn Erwan. Wszyscy podejmują się zadania, by chronić miotaczkę kamieni przed nadciągającym złem. Jednak w tej nierównej walce ktoś będzie musiał ponieść klęskę…
Jest to typowa młodzieżowa powieść Fantazy, okraszona wszystkim, za czym ja nie za bardzo przepadam. Na początku, jak zawsze, trzeba się wgryźć w całą historię. Przywyknąć do nowych i jednocześnie trudnych nazw własnych. Lecz, im czytelnik dalej zagłębia się w powieść, tym bardziej zaczyna wciągać. A do czego ma się tytułowa wilczyca?
Wilczyca, wyróżniająca się na tle stada, tak jak Alea, tytułowa Córka Ziemi, poszukuje własnego miejsca. Jest biała i tym umaszczeniem odstaje od watahy. Wilczyca, jak i dziewczynka w końcu odnajdują siebie i razem wypełniają przeznaczenie. A jakie, to okaże się w drugiej części.
Opowieść sama w sobie nie jest zła, autor wykreował ciekawych bohaterów, umiejscowił w klimatycznym otoczeniu, jednak czegoś mi zabrakło w niej, chyba takiej prawdziwej magii. Z początku trochę `taka nijaka, ale w dalszej części nawet i wciągająca. Lecz be ochów i achów. Sięgnę po kontynuację, ze względu na pobudzoną ciekawość.

[http://www.dzosefinn.blogspot.com/2013/02/loevenbruck-henri-wilczyca-i-corka-ziemi.html]

Nigdy nie przepadałam za tego typu literaturą – fantastyką, lecz do przeczytania jej zachęcił mnie przyciągający tytuł i okładka. Czy żałuję, że sięgnęłam po tą pozycję? No cóż, nie koniecznie.
„Wilczyca i Córka Ziemi” opowiada historię młodziutkiej Alei, która została wybrana by przeciwstawić się siłom zła. W pierwszej części trylogii towarzyszą jej Wielki Druid Felim,...