Dżon Łejn w akcji, zwłaszcza w ostatniej scenie. Wiadomo, że w realu nic takiego nie mogłoby się zdarzyć. Ale to w końcu łestern. A w łesternach wszystko jest oderwane od rzeczywistości i jeden Dżon Łejn może pokonać cały oddział złych Indian, albo bandytów uciekających z pieniędzmi z obrabowanego banku…
Ciekawe, że wystarczy przyłączyć się do tych dobrych, jak choćby Natalia Tomb Raider, by uzyskać wręcz boskie moce i od tej chwili przestać być czułą na kule.
Akcja znów toczy się na stosunkowo niewielkim obszarze, na Islandii i nasi bohaterowie po wygłoszeniu odpowiednich wykładów umoralniających zaszczepiają Islandczyków na komunizm. Zbożna to działalność, szkoda tylko że w naszym realnym świecie poniosła ona całkowite fiasko, przecież komunizm w wersji Marcusego i towarzyszy stał się obecnie dominującą religią.
Bardzo plastyczny opis społeczności mieszkającej na wulkanie i naukowo idiotyczne dywagacje o przyczynach przetrwania życia na Islandii w apokalipsie podczas której „wypalił się” tlen z powietrza: wszędzie na naszej planecie – tylko nie na Islandii. Pewnie dobry Bóg protestancki pomógł...
Czy ten autor chodził do szkoły? Czy uczyli go tam, co to jest spalanie? Prawdopodobnie brał tam jedynie lekcje protestantyzmu i teorii kreacjonistycznych, o ewolucji pewnie nie słyszał.
Ciekawe studium amerykańskiej mentalności. Ameryka zbawia świat, ale nie poprzez swoich rządowych przedstawicieli, którzy zawsze okazują się biurokratycznymi idiotami, jak dowódca projektu kosmicznego, tylko poprzez niepokornych, zbuntowanych bohaterów przybywających na ratunek konno w świetle zachodzącego słońca. A wróg jest odrażający. Raz zaszczepiony bolszewizm można wyleczyć wyłącznie ołowiem: nawet hitlerowców można przerobić na tych dobrych po usunięciu z powierzchni Ziemi światłego Wodza-Słońce. Całe szczęście, że otumanione złą ideologią stada zawsze zachowują się gorzej niż kurczaki na podwórku, więc ich odstrzelenie jest rzeczą stosunkowo prostą. Wystarczy się nauczyć strzelać do butelek na podwórku i szybko naciskać spust.
Podobno całe zastępy przyjaciół autora i jego czytelników pomagało mu pisać te książki i inspirować bieg wydarzeń w kolejnych tomach. Naprawdę nikt nie umiał wymyślić jakiejś naukowo bardziej prawdopodobnej katastrofy, jak „spalenie tlenu”, tfu, zniknięcie tlenu z atmosfery przy pomocy jakiegoś dziwnego mechanizmu jonizacji, w którym cząsteczki tlenu zamiast pozbywać się chwilowo elektronów (no bo jon to atom bez części elektronów, to chyba wie każdy ze szkoły) - to te biedne atomy znikają?
Ciekawe jak te niewielkie ocalone społeczności naprawdę miałyby mieć szansę na przykład wyprodukować procesor komputerowy, ot choćby do swoich śmigłowców.
Dobrze, już nie będę się dalej wyżywał na tej książce, w końcu łestern, to łestern...

Dżon Łejn w akcji, zwłaszcza w ostatniej scenie. Wiadomo, że w realu nic takiego nie mogłoby się zdarzyć. Ale to w końcu łestern. A w łesternach wszystko jest oderwane od rzeczywistości i jeden Dżon Łejn może pokonać cały oddział złych Indian, albo bandytów uciekających z pieniędzmi z obrabowanego banku…
Ciekawe, że wystarczy przyłączyć się do tych dobrych, jak choćby...