Chyba naprawdę się starzeję, bo coraz częściej wracam do lektur z młodości. Szczególnie upodobałam sobie ostatnio audiobooki, a "Moskwa-Pietuszki", którą rewelacyjnie interpretuje Roman Wilhelmi, przeniosła mnie w odległe czasy, bo pierwszy raz czytałam ten utwór wiele lat temu, w drugim obiegu.

Pamiętam, że lekturze towarzyszyły wielkie emocje; dziś już nie jestem pewna, czy w związku z treścią, czy z zakazanym owocem.

Powtórna lektura zawsze wydaje mi się bardziej dojrzała, bo po pierwsze jestem bogatsza o życiowe doświadczenia, a po drugie - więcej wiem o literackich konwencjach, przeczytanych książkach i różnych kontekstach.

"Moskwa-Pietuszki" może początkowo zrażać pozornie bezładnym bełkotem narratora-pijaka. Co więcej (i czytelnik szybko to odkrywa) - narratora będącego alkoholikiem.
Czy komuś takiemu można wierzyć? W realnym życiu różnie bywa. W literaturze jednak możliwe jest wszystko, więc czytelnik szybko zaczyna poddawać się grze zaproponowanej przez autora. I dzięki temu chaotyczne zdania, tonące w alkoholowych oparach, okazują się głębokimi i przerażającymi refleksjami na temat życia w Związku Radzieckim.

To kraj napiętnowany i ciężko doświadczony przez historię, której ofiarami zawsze padali zwyczajni ludzie. Jak żyć w takiej rzeczywistości? Czy w ogóle życie w reżimie jest możliwe? Czy to raczej pozbawiona jakichkolwiek perspektyw wegetacja albo nieustanna walka o przechytrzenie systemu?
Być może ucieczką od tego upiornego istnienia jest alkohol?

Jerofiejew ukazuje tu pijaństwo jako narodową wadę (brzmi znajomo, prawda?). Rozpitym i upadłym narodem zawsze łatwiej rządzić... To akurat prawda ponadczasowa, co ciekawe, nieraz zupełnie niezrozumiała dla mieszkańców np. Europy Zachodniej (dla przykładu, który zawsze mnie zawstydzał, ale i wkurzał, podam znane francuskie powiedzenie: "pijany jak Polak").

Wracając jednak do fabuły książki "Moskwa-Pietuszki", dodam, że to lektura bardzo przejmująca, smutna i porażająca. Jednocześnie jednak ujmuje ona niespodziewanym liryzmem, plastycznym językiem i dramatycznym zakończeniem, po którym trudno czytelnikowi dojść do siebie.

Polecam bardzo wersję audiobooka, bo Roman Wilhelmi wspiął się tu na szczyty lektorskich możliwości!

Chyba naprawdę się starzeję, bo coraz częściej wracam do lektur z młodości. Szczególnie upodobałam sobie ostatnio audiobooki, a "Moskwa-Pietuszki", którą rewelacyjnie interpretuje Roman Wilhelmi, przeniosła mnie w odległe czasy, bo pierwszy raz czytałam ten utwór wiele lat temu, w drugim obiegu.

Pamiętam, że lekturze towarzyszyły wielkie emocje; dziś już nie jestem pewna,...