Ciekawa opowieść i bardzo oryginalna historia. Bigamia ojca i męża łączy losy trzech bohaterek. Lata 1937 do 46: bankructwo i trudny czas wojny stawia kobiety w tym czasie w traumatycznych sytuacjach. Okazuje się że dają radę i są wsparciem dla swych poranionych również psychicznie partnerów. Wojna wymusza samodzielność i przewartościowuje obyczaje. Bardzo polecam.

Ciekawa opowieść i bardzo oryginalna historia. Bigamia ojca i męża łączy losy trzech bohaterek. Lata 1937 do 46: bankructwo i trudny czas wojny stawia kobiety w tym czasie w traumatycznych sytuacjach. Okazuje się że dają radę i są wsparciem dla swych poranionych również psychicznie partnerów. Wojna wymusza samodzielność i przewartościowuje obyczaje. Bardzo polecam.

Następna powieść cudowna,wciągająca,pokrzepiająca ku serc,historia przejmująca pięknie napisana o losach trzech sióstr osieroconych w dzieciństwie.
Pełna uroku,ciepła,piękna i emocji,towarzyszyły mi od pierwszej czytanej strony książki na każdym rozdziale.
Wzruszeń nie zabrakło w tej powieści,wzruszałam się,gdy czytałam książkę,tajemnice rodzinne i sekrety skrywane były przez siostry,śledziłam losy sióstr uważnie,ciekawa byłam co się wydarzy w lekturze.
Miło zaskoczona jestem tą powieścią.
Autorka napisała bardzo dobrze swą książkę,pióro pisarki ładne,cudownie pisze swe powieści obyczajowe,że siegam z ochotą po każdą Judith Lennon książkę z zapartym tchem czytana książka jest,postacie wspaniałe,barwne i sympatyczne.
Sprawiła mi książka miłą radość,odprężyłam się i zrelaksowałam się przy tej lekturze.
Pochłonęłam całkowicie,bez przerwy zaskakiwała mnie i intrygowała.
Nie nudziłam się przy czytaniu książki,zagwarantowała mnie przyjemny relaks.
Pełno dramatyzmu i intrygi rodzinnej było w lekturze.
Cudna,mądra i przyjemna to książka.

Następna powieść cudowna,wciągająca,pokrzepiająca ku serc,historia przejmująca pięknie napisana o losach trzech sióstr osieroconych w dzieciństwie.
Pełna uroku,ciepła,piękna i emocji,towarzyszyły mi od pierwszej czytanej strony książki na każdym rozdziale.
Wzruszeń nie zabrakło w tej powieści,wzruszałam się,gdy czytałam książkę,tajemnice rodzinne i sekrety skrywane były...

"Światło likwiduje szkodliwe działanie tajemnic." (str.198)

Powieść podzielona jest na trzy części. Okres przedwojenny, wojenny i powojenny.

Bohaterami są dwie rodziny, które się nie znają, a łączy je wspólny mąż i ojciec. Był on człowiekiem apodyktycznym, stawiającym zawsze na swoim, wymuszającym posłuszeństwo na członkach rodziny i ukrywającym przed nimi swoje tajemnice. Okłamywał obie rodziny i tak lawirował, że jedna nie wiedziała o drugiej. Dopiero jego śmierć spowodowała iż rodziny dowiedziały się o swoim istnieniu. Prawda bardzo bolała, a jeszcze bardziej fakt bycia okłamywanym przez całe życie.

Życie Sophie (drugiej żony) w jednej chwili rozpadło się na kawałki. Analizując je dochodzi do wniosku, że była łatwowierna. Bez tłumaczenia przyjmowała wszystkie wymówki męża, nie wnikając w szczegóły. Dopiero wtedy przejrzała na oczy i zobaczyła jakim naprawdę człowiekiem był jej mąż.

W drugiej rodzinie dwie siostry straciły w dzieciństwie matkę. Były bardzo zżyte ze sobą, wspierały się i pomagały sobie. Młodsza siostra jakoś sobie radziła po śmierci ojca, natomiast starsza całkowicie się zagubiła. Nie miała szczęścia do mężczyzn. Wiązała się z niewłaściwymi facetami i związki te szybko się rozpadały, a ona szukała pocieszenia w następnych. Dowiadują się także, że firma ojca stoi na granicy bankructwa, rodzinny dom jest zastawiony, a konto bankowe puste.

Wybuch wojny zmienił życie wszystkich. Musieli radzić sobie z niedogodnościami jakie się z nią wiązały. Żyć w ciągłym strachu o swoje życie i swoich bliskich. Patrzeć na okropieństwa jakie ze sobą niosła. Dom Sophi stał się schronieniem dla wielu ludzi, którzy stracili swój dobytek podczas bombardowania. Panowała w nim rodzinna atmosfera. Mieszkańcy pomagali sobie wzajemnie, by uczynić to trudne życie trochę znośniejszym. Widzimy jakie piętno wojna odcisnęła na ludziach. Już nigdy nie byli tacy jak przed jej wybuchem. Musieli stawiać sobie nowe cele i priorytety wynikające z zaistniałych okoliczności.

Bohaterowie pod wpływem przeżytych doświadczeń zmienili się. Stali się pewnymi siebie osobami, mającymi cel w życiu i doceniającymi swoją wartość. Teraźniejszość zastąpiła przeszłość. Bolesne sprawy poszły w niepamięć. Zwłaszcza kobiety stawały się silne i wytrzymałe, potrafiły walczyć o siebie. Nawet jeśli do tej pory nie potrafiły się odnaleźć wojna to zmieniła. Wiedziały co zrobić ze swoim życiem. W jakim pójść kierunku by się zrealizować. Udowodniły, że w tym co sobie postanowiły, potrafiły wytrwać. Doświadczyły wiele w życiu, lecz i dla nich rozbłysło światełko. Każda z nich odnalazła swoją miłość, choć koleje losu potoczyły się różnie. Wspierały się wzajemnie, troszczyły o innych. Do przeszłości stopniowo nabierały dystansu.

"Światło likwiduje szkodliwe działanie tajemnic." (str.198)

Powieść podzielona jest na trzy części. Okres przedwojenny, wojenny i powojenny.

Bohaterami są dwie rodziny, które się nie znają, a łączy je wspólny mąż i ojciec. Był on człowiekiem apodyktycznym, stawiającym zawsze na swoim, wymuszającym posłuszeństwo na członkach rodziny i ukrywającym przed nimi swoje...

Książka „Wszystko, czego o sobie nie wiemy” to moje pierwsze spotkanie z Judith Lennox. Nie miałam wobec niej żadnych oczekiwań poza zachęcającym opisem.

Akcja rozpoczyna się w 1937 roku, kiedy po śmierci Hugh Craxtona okazuje się, że miał on jednocześnie dwie żony, a żadna z rodzin nic o sobie nie wiedziała. Wraz z upływem czasu poznajemy ich coraz bardziej, a jak nietrudno się domyślić w 1939 roku obserwujemy także wybuch II wojny.

Judith Lennox napisała książkę o kobietach. Fakt, że druga żona Craxtona, Sophie miała synów znaczy więcej dla niej samej niż dla czytelnika. Poznajemy chłopców a później mężczyzn z perspektywy patrzącej na nich matki. Prowadzi ona pensjonat dla osób, które straciły dach nad głową wskutek działań wojennych, nieustannie drży o synów – żołnierzy i usilnie stara się zapomnieć o kłamstwie w jakim żyła przez prawie dwadzieścia lat.

Pierwsza rodzina Craxtona natomiast to dwie córki i tutaj już bierzemy w pełni udział w ich perypetiach. Obserwujemy zmagania Rowan z poszukiwaniem miłości, otrąceniem przez ukochanego i znajomościami z innymi mężczyznami. Uczestniczymy także w jej szpitalnej pracy, patrzymy jak na Londyn spadają bomby. Jesteśmy też obecni w życiu młodszej córki, Thei, która odnajduje siebie w pracy archeologa, a później walczy z dylematem czy spełniać marzenia.

Sama wojna jest jakby tłem. Oczywiście zdarzają się naloty, bombardowanie, zwłaszcza, że akcja w większości rozgrywa się w Londynie. Thea pokonuje morderczy marsz we Francji, aby dostać się do portu, niezauważona przez niemieckich żołnierzy, synowie Sophie walczą na froncie a Rowan opatruje ciężko rannych. Jednak autorka wykazała się tu brakiem odwagi. Dookoła giną ludzie, ale nieznaczący dla fabuły, spadają bomby, ale do pewnego czasu wszystkim udaje się ich uniknąć, (a jak już to przecież odbudujemy co trzeba). Latają samoloty, ale wtedy zaszywamy się w schronie. Jestem przyzwyczajona już niejako do gwałtownych śmierci postaci i przyznam, że fakt, że bohaterowie wychodzili obronną ręką z działań wojennych był chyba dla mnie zaskoczeniem. Brakuje trochę ukazania grozy frontu, nie dostajemy zbyt wielu informacji stamtąd poza tym, że mężczyźni dostają przepustki i z nich wracają, a kobiety tęsknią, bo nie widują ich miesiącami. Większy fragment autorka poświęciła Operacji Overlord. Ale to byłoby w zasadzie wszystko.

Z jednej strony trochę mnie to irytowało, ponieważ jakoś niewiarygodnie się czyta książkę, gdzie wojna, która zdominowała cały świat jest tylko tłem. Z drugiej strony, nieco autorkę rozumiem. Ta książka była przede wszystkim książką o ludziach, ich uczuciach, dramatach, historii. Gdzieś pośród wojennej zawieruchy, życie toczyło się dalej. Ludzie zakochiwali się, niektóre serca były łamane a niektóre znajdowały swoje szczęśliwe zakończenie.

Sam styl autorki był nieco męczący. Opisy ciągnęły się niejednokrotnie przez kilka stron, a pani Lennox przeskakiwała od postaci do postaci bez żadnego wyraźnego podziału, co było dezorientujące. Parę razy w gąszczu imion koleżanek Sophie czy przyjaciół Theo zdarzyło mi się zastanowić: „a kto to w ogóle jest?” Niemniej potrafiła zainteresować na tyle, że chciałam po prostu wiedzieć czym zakończą się losy każdej z kobiet. Jest to dobra książka obyczajowa, (choć może koniec końców niewiarygodna, bo trudno mi sobie wyobrazić utrzymywanie w tajemnicy posiadania dwóch rodzin przez dwadzieścia lat),nie jest to jednak książka o wojnie w takim stopniu w jakim oczekiwałam.

Książka „Wszystko, czego o sobie nie wiemy” to moje pierwsze spotkanie z Judith Lennox. Nie miałam wobec niej żadnych oczekiwań poza zachęcającym opisem.

Akcja rozpoczyna się w 1937 roku, kiedy po śmierci Hugh Craxtona okazuje się, że miał on jednocześnie dwie żony, a żadna z rodzin nic o sobie nie wiedziała. Wraz z upływem czasu poznajemy ich coraz bardziej, a jak...

"Wszystko, czego o sobie nie wiemy" Judith Lennox to pokrzepiająca historia o kobietach, które wbrew przeciwnościom losu znajdują w sobie siłę, aby odbudować siebie i swoje życie i nadać mu nowy sens. Autorka nie odkrywa niczego nowego, pokazując, że w kobietach tkwi wielka siła i że potrafią one podnosić się po upadkach i uparcie walczyć o swoje szczęście, ale robi to w sposób zmuszający czytelnika do zaangażowania w opowiadaną historię i nie pozwalając mu odłożyć egzemplarza powieści przed dotarciem do ostatniej strony.
Akcja osnuta jest wokół trzech bohaterek, dla których ważną postacią był Hugh Craxton- ojciec Thei i Rowan oraz mąż (albo nie- mąż) Sophie. Mężczyzna niespodziewanie umiera i pozostawia po sobie niewyjaśnione tajemnice. Prowadził on podwójne życie,miał dwie rodziny, które o sobie nie wiedziały. Tajemnica wychodzi na światło dzienne, a kobiety muszą posprzątać bałagan zostawiony przez ojca i męża. Muszą także stawić czoło prawdzie o istnieniu drugiej rodziny i zaakceptować fakt, że nie były dla Hugh najważniejsze. Powolny proces poznawania siebie i odkrywania sekretów rodzinnych jest szansą na odnalezienie szczęścia i odbudowania życia, które zostało wywrócone do góry nogami nie tylko przez postępek ojca i męża, ale też przez wybuch II wojny światowej.
Judith Lennox już drugi raz udowodniła mi, że potrafi swobodnie i zajmująco opowiadać o życiu. Powieść czyta się sama, choć nie ma w niej gwałtownych zwrotów akcji, czy spektakularnych wydarzeń. Są za to zwykłe ludzkie dramaty, bohaterowie z krwi i kości, dylematy, jakie ma każdy z nas i życiowe problemy, z którymi trzeba się zmierzyć. Postaci stworzone przez autorkę wzbudzają sympatię i naprawdę szczerze kibicuje się ich poczynaniom. Wszystkie one naznaczone są nierozwiązanymi tajemnicami z przeszłości, które nie pozwalają im zaznać szczęścia i pogodzić się z prawdą o sobie. Theo szuka odpowiedzi na pytanie o swoje prawdziwe pochodzenie, Rowan ukrywa informacje o ostatnich chwilach życia swojej matki, a Sophie wciąż analizuje szczegóły swojego małżeństwa. Dopóki się z tym nie uporają będą żyły na niby, miotane falami przypadku, przestraszone i niezdolne do świadomego decydowania o własnym losie.
Jeśli więc lubicie dobre powieści obyczajowe z lekko zarysowanym tłem historycznym to ta książka powinna się wam spodobać.

"Wszystko, czego o sobie nie wiemy" Judith Lennox to pokrzepiająca historia o kobietach, które wbrew przeciwnościom losu znajdują w sobie siłę, aby odbudować siebie i swoje życie i nadać mu nowy sens. Autorka nie odkrywa niczego nowego, pokazując, że w kobietach tkwi wielka siła i że potrafią one podnosić się po upadkach i uparcie walczyć o swoje szczęście, ale robi to w...

Kolejna cudowna powieść Judith Lennox.Rodzinne tajemnice,wybuch wojny i silne niezależne kobiety,wszystko to co lubię w jej powieściach znalazło się i w tej pozycji.Gorąco polecam i czekam na kolejną równie ciekawą książkę.

Kolejna cudowna powieść Judith Lennox.Rodzinne tajemnice,wybuch wojny i silne niezależne kobiety,wszystko to co lubię w jej powieściach znalazło się i w tej pozycji.Gorąco polecam i czekam na kolejną równie ciekawą książkę.

Przeczytana, ale daleko mi do zachwytów...zabrakło mi w tej książce emocji...pełnokrwistych postaci. Temat wojny też potraktowany papierowo (nawet watek polski). Niestety - przeczytane - zapomniane.

Przeczytana, ale daleko mi do zachwytów...zabrakło mi w tej książce emocji...pełnokrwistych postaci. Temat wojny też potraktowany papierowo (nawet watek polski). Niestety - przeczytane - zapomniane.

Bardzo ciekawa książka. No może tylko momenty o wojnie mniej nie fascynowały ;)

Bardzo ciekawa książka. No może tylko momenty o wojnie mniej nie fascynowały ;)

Historia silnych kobiet, które w wojennych okolicznościach, dowiadują się trudnej prawdy o mężu i ojcu. To rodzinna opowieść, która wciąga i nie sposób się od niej oderwać!

Historia silnych kobiet, które w wojennych okolicznościach, dowiadują się trudnej prawdy o mężu i ojcu. To rodzinna opowieść, która wciąga i nie sposób się od niej oderwać!

Lubię historię wplecioną w obyczaj. Ok. Ale wyobrażenie o Polaku śmieszne :p

Lubię historię wplecioną w obyczaj. Ok. Ale wyobrażenie o Polaku śmieszne :p