Lubię sobie od czasu do czasu poczytać powieści podróżnicze. Szczególnie, gdy ma się do czynienia relacjami takich zapaleńców, jak pani Pawlikowska, Wojciech Cejrowski czy Tony Halik. Tym bardziej, że, nie oszukujmy się, przeciętny zjadacz chleba nie ma szans, żeby w swoim życiu zwiedzić i przeżyć choćby znikomy procent tego, o czym ci podróżnicy piszą. No i dodatkowo: znacznie przyjemniej jest siedzieć w wygodnym fotelu, z kubkiem kawy w dłoni i tylko czytać o robalach wplątanych we włosy, ścianie deszczu, wgniatającej człowieka w ziemię czy wątpliwej przyjemności z jedzenia zupy z małej małpki - niż zaznać tego wszystkiego na własnej skórze...

W przypadku pani Pawlikowskiej - cenię sobie bardzo jej styl opowiadania, bijące z jej historii ciepło i optymizm. Podziwiam jej zapał i odwagę, bo przecież jednak kobiecie znacznie trudniej jest porzucić wygody współczesnego świata i ruszyć w przysłowiową dzicz. Taka ucieczka w dżunglę z pewnością ma świetne działanie terapeutyczne, ale nie wyobrażam sobie nawet siły determinacji, jaką trzeba mieć, żeby takiej terapii sprostać...

Niemniej jednak w przypadku "Blondynki wśród łowców tęczy" dosyć mocno się rozczarowałam. Same przygody, oczywiście, ciekawe, czasem śmieszne, czasem straszne, ale brakowało mi tu jakiejś wspólnej idei, łączącej poszczególne historie w całość. Przede wszystkim: kim byli tytułowi łowcy tęczy? Ich wątek pojawia się dopiero w ostatnim rozdzialiku i zdaje się wynikać raczej z przypadkowego spotkania, niż zaplanowanych poszukiwań. Brakowało mi jakiegoś wprowadzenia, jakiejś wstępnej informacji, skąd w ogóle owa Blondynka wzięła się w indiańskiej łodzi na środku rzeki, dokąd planowała dopłynąć. Czy przyświecała jej chęć odnalezienia legendarnego Eldorado (skoro po drodze z fascynacją opowiada o wizycie w kopalni złota i fałszywych szmaragdach)? Czy podróżowała po dżungli ot tak, dla samej frajdy przedzierania się przez zarośla - co wydaje mi się jednak mało prawdopodobne. Całość czyta się jak zlepek jakichś wyrwanych z kontekstu wspomnień i notatek z podróży - bez początku i bez końca. A w ten sposób czyta się źle...

Jeszcze dwie sprawy, które dość mocno mnie ubodły: cenię optymizm pani Pawlikowskiej, ale w niektórych momentach nie wydawał się zbyt szczery. Rozumiem, że po jakimś czasie, gdy już zagrożenie minęło, nawet o najstraszniejszych przeżyciach można pisać z humorem. Ale te opisy beztroskiego wypłukiwania z włosów i ciała kolonii wijącego się robactwa, igranie z uzbrojonym nieznajomym, naiwna wiara w dobroduszność drugiego człowieka, gdy jest się otoczonym przez Indian z wymierzonymi w siebie strzałami - to wszystko było jakieś takie mało wiarygodne. Absolutnie nie odmawiam autorce odwagi, ale po prostu sposób, w jaki o tym wszystkim napisała, tchnie nieszczerością i naciąganym hurraoptymizmem.

A druga, chyba najbardziej denerwująca sprawa: tych końcowych 50 stron z przepisami na potrawy z bananów... No, proszę, jeśli ktoś szuka przepisów, to kupuje książkę kulinarną. Czy nie można było tych stron wykorzystać na więcej relacji z podróży czy na kilka świetnych fotografii? Po co sztucznie zwiększać rozmiar książki, skoro większość czytelników ani nie przeczyta tych przepisów, ani tym bardziej z nich nie skorzysta?

Z przyjemnością sięgnę po inne tytuły tej autorki. Ale też przede wszystkim z nadzieją, że kolejne już mnie tak bardzo nie rozczarują...

Lubię sobie od czasu do czasu poczytać powieści podróżnicze. Szczególnie, gdy ma się do czynienia relacjami takich zapaleńców, jak pani Pawlikowska, Wojciech Cejrowski czy Tony Halik. Tym bardziej, że, nie oszukujmy się, przeciętny zjadacz chleba nie ma szans, żeby w swoim życiu zwiedzić i przeżyć choćby znikomy procent tego, o czym ci podróżnicy piszą. No i dodatkowo:...