Tytułowa szkatułka to nie tylko prezent od ojca, ale motyw łączący życie małej Federici z już dorosłą kobietą. Na początku oznacza piękną pamiątkę po rozstaniu z ukochanym rodzicem, na co sama bohaterka nie ma wpływu, a potem stanowi wyzwalacz i uwolnienie się z toksycznego związku, co jest już jej samodzielną, dojrzałą decyzją.
Chyba jak każda i ta pozycja Santy Montefiore porusza wątki skomplikowanych relacji międzyludzkich. To jak poczucie braku wzajemności w relacjach dwojga rujnuje związek, jak dzieciństwo pozbawione uwagi rodziców podkopuje wartość młodego człowieka, jak potrzeba bycia szczęśliwym przynosi ciągłe zmaganie się z rozczarowaniem i jak wybory podyktowane nieodpowiednimi pobudkami dodają jeszcze więcej cierpień. Mamy tu do czynienia z kalejdoskopem emocji, uczuć małego dziecka, mające ogromny wpływ na losy dorosłej dziewczyny.

Owszem książka treściwa, pokaznych rozmiarów, ale po przeczytaniu mam wrażenie, że autorka chciała przede wszystkim naszpikować ją życiowymi prawdami, takie 1001 drobiazgów w jednym. Jest tak wiele wątków, że starczyło by spokojnie na trzy książki, za to może nie były by potraktowane tak zdawkowo. Takie odnoszę uczucie po lekturze, że opisano to byle jak, jak zbiór morałów mających przestrzec czytelnika przed jego własną nierozwagą.

Tytułowa szkatułka to nie tylko prezent od ojca, ale motyw łączący życie małej Federici z już dorosłą kobietą. Na początku oznacza piękną pamiątkę po rozstaniu z ukochanym rodzicem, na co sama bohaterka nie ma wpływu, a potem stanowi wyzwalacz i uwolnienie się z toksycznego związku, co jest już jej samodzielną, dojrzałą decyzją.
Chyba jak każda i ta pozycja Santy Montefiore...