Na książkę tę polowałam dość długo, zanim udało mi się ją znaleźć - gdy zobaczyłam ją po raz pierwszy, urzekły mnie bezsprzecznie tytuł i okładka. Dziewczęco-dziecięce nogi w podkolanówkach i bucikach, spódniczka nad kolanami, obok zaś puste, duże, męskie buty, po tym, który właśnie zniknął. W dalszej kolejności skusił mnie także opis z tyłu książki - jak się później okazało, tylko odrobinę na wyrost. Fabuła niezła, lecz odbiór utrudniała mi maniera narracyjna - ta ciągła potrzeba precyzowania czasowego.

Autorka - muszę to przyznać - miała świetny pomysł na historię miłosną. Bo w gruncie rzeczy powieść ta to jeszcze jedno romansidło, tyle że z ciekawym konceptem w tle. Para głównych bohaterów to Clare i Henry, którzy wspólnie borykają się z chorobą mężczyzny. Cierpi on na genetyczny defekt polegający na tym, że znika i przenosi się w czasie. Czasem na kilka minut, czasem godzin, czasem dni... by wrócić do swojej rzeczywistości czasoprzestrzennej. Gdy się poznali, Clare była małą dziewczynką, Henry dorosłym mężczyzną. Odwiedzał ją wielokrotnie, będąc w różnym wieku, towarzyszył jej w dorastaniu. Gdy spotkali się w czasie realnym, ona wiedziała o nim wszystko, on zaś nie znał jej wcale - wszakże wszystkie ich wspólne sprawy działy się, gdy był znacznie starszy niż realnie w czasie spotkania.

Pomysł autorski mocno skomplikowany i - jak sądzę - niełatwo było chyba pamiętać, kiedy i co... Pewne skoki w czasie wydają się irytujące, może razić niekiedy naiwność postrzegania świata przez bohaterów, miejscami nieudolna narracja, którą autorka uparcie prowadzi dwutorowo, raz pozwalając opowiadać Clare, innym razem Henry'emu. Powieść jednak zrobiła na mnie pewne wrażenie. Z dwóch powodów.

Po pierwsze, autorce udało się odnieść do paradoksu podróży czasowych. Powracając do swojej przeszłości, nie sposób nic zmienić, ponieważ wtedy zmienia się przyszłość, która przecież już się wydarzyła, nie może się zatem odstać. Wszelkie próby ingerencji w przyszłość, która dla bohatera jest jednocześnie przeszłością, spełzają na niczym.

Po drugie, mimo naiwności, zachwyca sposób ukazania uczuć. Poprzez codzienność, cierpliwość, trwanie. Bez wielkich zrywów i podniosłych słów. Taka zwyczajna. Zwyczajnie piękna.

Na książkę tę polowałam dość długo, zanim udało mi się ją znaleźć - gdy zobaczyłam ją po raz pierwszy, urzekły mnie bezsprzecznie tytuł i okładka. Dziewczęco-dziecięce nogi w podkolanówkach i bucikach, spódniczka nad kolanami, obok zaś puste, duże, męskie buty, po tym, który właśnie zniknął. W dalszej kolejności skusił mnie także opis z tyłu książki - jak się później...