http://kultusarnie.blogspot.com/

O Zafónie czytałam wiele dobrego. Dotyczyło to przede wszystkim "Cienia wiatru", który chciałam przeczytać już dawno temu. Jednak - zgodnie z moją zasadą - nie czytam czegoś, czym zachwyca się pół świata. Tak było i z tą książką.

Po spontanicznej "wycieczce" do szkolnej biblioteki, moje przeglądające półki oczy zatrzymały się na jednym nazwisku. Zafón. Tytuł brzmiał "Marina". Wzięłam książkę bez wahania, nie czytając nawet opisu.

San początek mówił mi, że książka będzie wspaniała. Pierwszego wrażenia nie wyparłam się przez ani jeden moment.


Barcelona. Rok 1979. Młodego Óskara jakaś niepohamowana siła wpycha do starego, opuszczonego z pozoru pałacyku. Tam poznaje później Marinę. Ciekawość tych dwojga będzie miała ogromy wpływ na resztę ich życia. Wszystko to za sprawą tajemniczej kobiety w czerni pojawiającej się co miesiąc na starym, barcelońskim cmentarzu i odwiedzającej bezimienny grób ze znakiem czarnego motyla, który nie da przyjaciołom o sobie zapomnieć już nigdy.


Gdyby nie całkiem prawdziwa i realna Barcelona, pomyślałabym, że powieść ma miejsce w innym, odległym świecie. Nieprawdopodobna historia, która wciąga w swój świat tak, jakby rozgrywała się na naszych oczach.


Trudno mi napisać coś więcej. Ta książka jest naprawdę dobra, kryje piękną historię, raz nawet po moich policzkach spłynęły łzy.

Niesamowicie się cieszę, że mogę to w końcu napisać: Dobra robota, Zafón!

http://kultusarnie.blogspot.com/

O Zafónie czytałam wiele dobrego. Dotyczyło to przede wszystkim "Cienia wiatru", który chciałam przeczytać już dawno temu. Jednak - zgodnie z moją zasadą - nie czytam czegoś, czym zachwyca się pół świata. Tak było i z tą książką.

Po spontanicznej "wycieczce" do szkolnej biblioteki, moje przeglądające półki oczy zatrzymały się na jednym...