"Chciałem, by przy mnie była, i pragnienie to wywoływało niemal fizyczny ból. Paliło mnie od środka i nic nie mogło go ukoić. Snułem się po korytarzach jak cień. Dni płynęły jeden za drugim niczym suche liście opadające z drzew... ". Tylko ten cytat utkwił mi w głowie. Reszta stała się niczym wobec emocji jakie ta książka wywołała. Czuję się wybitny w ziemię. Zafón, co mi zrobiłeś? Czemu ta opowieść tak na mnie zadziałała? Dlaczego cały czas czuję to co główny bohater?

Chwilę temu skończyłem czytać ostatnią stronę. Choć jeszcze niewiele do mnie dociera. Ciężko mi przypomnieć sobie o czym opowiada.Te wydarzenia, te emocje zrobiły na mnie ogromne wrażenie. Jestem rozbity. Jeszcze nigdy nie czułem czegoś takiego po przeczytaniu książki. To zwieńczenie opowieści powoduje, że serce drży. Nie wiem czy komuś jeszcze po przeczytaniu "Mariny" się zdarzyło to co mi. Nie wiem czy to co mi się przydarzyło ma sens czy to istnieje naprawdę. Mimo tego będę pamiętać o tej pięknej lekturze i na pewno niejednokrotnie do niej wrócę, bo jak to mawiała Marina, "... wspominamy tylko to, co nigdy się nie wydarzyło...".

"Chciałem, by przy mnie była, i pragnienie to wywoływało niemal fizyczny ból. Paliło mnie od środka i nic nie mogło go ukoić. Snułem się po korytarzach jak cień. Dni płynęły jeden za drugim niczym suche liście opadające z drzew... ". Tylko ten cytat utkwił mi w głowie. Reszta stała się niczym wobec emocji jakie ta książka wywołała. Czuję się wybitny w ziemię. Zafón, co mi...