Jest to historia o akceptacji, a raczej jej braku, o rodzinie, uczuciach i ... autyzmie. Tak, to książka poruszająca dość ciężki choć bardzo autentyczny problem jakim jest brak akceptacji otoczenia na inność, na odstawanie od reszty. Tylko co w tym świecie jest normalne a co nie?

Jest to historia o akceptacji, a raczej jej braku, o rodzinie, uczuciach i ... autyzmie. Tak, to książka poruszająca dość ciężki choć bardzo autentyczny problem jakim jest brak akceptacji otoczenia na inność, na odstawanie od reszty. Tylko co w tym świecie jest normalne a co nie?

Goraco polecam. Ksiazka bardzo realnie pokazuje przez co przechodzi matka dziecka z autyzmem. Z jednej strony wlasne wewnetrzne watpliwosci, od stanu niedowierzania, szukania winy u siebie, po pogodzenie sie z diagnoza i starania w udzieleniu dziecku zrozumienia I specjalistycznej pomocy. Z drugiej strony reakcja otoczenia: rozczarowanie postawa ojca, ktory w koncu zostawia rodzine, i rozne reakcje ludzi na "dziwne" zachowanie dziecka. Autorka pisze o tym z autopsji i to widac. Atmosfera ksiazki jest ciepla i mila, mnie bardzo ujela swoja szczeroscia i otwartoscia. Pozostalo troche niedosytu, ale mam nadzieje, ze w nastepnych czesciach bedzie wyjasnienie niektorych watkow

Goraco polecam. Ksiazka bardzo realnie pokazuje przez co przechodzi matka dziecka z autyzmem. Z jednej strony wlasne wewnetrzne watpliwosci, od stanu niedowierzania, szukania winy u siebie, po pogodzenie sie z diagnoza i starania w udzieleniu dziecku zrozumienia I specjalistycznej pomocy. Z drugiej strony reakcja otoczenia: rozczarowanie postawa ojca, ktory w koncu zostawia...

Tolerancja na inność drugiego człowieka to temat zawsze na czasie. Polecam

Tolerancja na inność drugiego człowieka to temat zawsze na czasie. Polecam

Chociaż okładka nadal cudna i forma taka sama jak w części 1, jednak cały tom 2 bardzo monotematyczny. Temat jest co prawda poważny oraz ważny i niestety dość często ostatnio występujący. Mowa bowiem o codziennej "walce" z autyzmem u dziecka, który jest udziałem bohaterki, Klary. Klara jest sąsiadką z ul. Miodowej bohaterki tomu 1, Małgosi. Pozostawiona samej sobie przez męża, który nie podołał faktowi, że jego dziecko wymaga więcej kochającej uwagi i fachowej pomocy, jedyne oparcie znajduje u teściowej ! :).
Książa nastraja dość smutno ale, nomen omen, jedynym jasnym światełkiem jest tutaj autystyczna mała dziewczynka. Mam jednak przeczucie, że w następnych tomach wyjaśnią się sekrety, które czuje się pomiędzy wierszami i zakończenie będzie takie jak nazwa ulicy, przy której mieszkają bohaterowie opowieści.
Po świętach pędzę więc do biblioteki po następne dwa tomy o Miodowej.

Chociaż okładka nadal cudna i forma taka sama jak w części 1, jednak cały tom 2 bardzo monotematyczny. Temat jest co prawda poważny oraz ważny i niestety dość często ostatnio występujący. Mowa bowiem o codziennej "walce" z autyzmem u dziecka, który jest udziałem bohaterki, Klary. Klara jest sąsiadką z ul. Miodowej bohaterki tomu 1, Małgosi. Pozostawiona samej sobie przez...

Bardzo ciekawa opowieść, którą autorka niszczy wpisując notorycznie "kątem oka" gdzie się da. Ten zwrot nagminnie stosowany zaczynał działać mi na nerwy i odbierał całą przyjemność z lektury. Mam dużo wątpliwości czy sięgnąć po trzecią część.

Bardzo ciekawa opowieść, którą autorka niszczy wpisując notorycznie "kątem oka" gdzie się da. Ten zwrot nagminnie stosowany zaczynał działać mi na nerwy i odbierał całą przyjemność z lektury. Mam dużo wątpliwości czy sięgnąć po trzecią część.

Powiem Wam, że nie mam pojęcia, jak tę książkę powinnam ocenić. No po prostu mam z nią problem. Bo dużo, bardzo dużo się z niej nauczyłam. Ale też... nieco się wynudziłam. A początek czytał się sam! Dopiero później okazało się, że właściwie to nie czekają już na nas żadne fajerwerki - jedynie całe dnie z małą Nelą, powtarzalne, według wypracowanego przez nią schematu, i trochę retrospekcji, zajmujących, ale raczej nieszczególnie zaskakujących.

Mała Nela kocha schematy i powtarzalne czynności. Nie cierpi, kiedy coś w jej rytmie dnia się zmienia, czuje się wtedy wytrącona z równowagi, wali się jej świat, wybucha. Umyka wzrokiem. Ma też trudności z komunikacją - mało mówi, właściwie to tylko proste, mniej lub bardziej konkretne odpowiedzi. Nela jest bowiem wyjątkową dziewczynką - ma autyzm.

Teoretycznie główną bohaterką jest Klara, znana nam już z pierwszego tomu "Miodowej". Praktycznie jednak w centrum zawsze jest Nela. I to, co spada na Klarę - odejście jej męża, Tomka, który stwierdził, że ma dość takiego życia i zostawił żonę i córkę z wszelkimi ich problemami - jest bardzo ciężkie. Kobieta nie chce jednak pogrążać się w rozpaczy - musi sprawić, aby Nela jak najmniej odczuła stratę ojca, choć wiadomo - to bardzo trudne zadanie.

?- Myślisz, że wszystko jest czarne albo białe, co? - Obrzuca mnie niechętnym spojrzeniem.
- Nie. - Kręcę ze smutkiem głową. - W naszym domu wszystko jest niebieskie. Ale ty nie chcesz tego do siebie dopuścić i uciekasz. Bierzesz nogi za pas."

Akcja toczy się dwutorowo. Z jednej strony czytamy o życiu Klary po odejściu Tomka, o potrzebach małej Neli, z drugiej - wracamy do przeszłości i obserwujemy dokładnie rozwój tego związku i powolny jego rozkład. Najpierw szczęśliwe, studenckie małżeństwo, potem narodziny ich ukochanej córeczki i, za jakiś czas, stawianie diagnozy. Diagnozy, o którą walczyła jedynie Klara, a o której Tomek nie chciał nawet słyszeć. Ciężko się to wszystko czytało - to, co zrobił Tomek, jak uciekł od odpowiedzialności i zrzucił opiekę nad Nelą na barki Klary i swojej matki (której nigdy nie powiedział prawdy na temat córki!) - zupełnie, jakby opieka nad dzieckiem była oczywistym obowiązkiem jedynie matki, a nie ojca - to wszystko sprawiało, że aż się we mnie gotowało. Tym bardziej, że to, co zrobił ten facet - bo mężczyzną go nie nazwę - jest chyba jedną z najgorszych rzeczy, jakie można zrobić swojej partnerce.

"Czuję, że mój świat, ten, który przez lata budowałam z mężem, zaczyna się rozmywać. Przypomina zamek ulepiony z piasku, pod który podpełzają zachłanne fale, coraz bliżej i bliżej, odbierając mi to, co chciałam stworzyć."

Szczerze mówiąc, to te rozdziały z przeszłości czytało mi się jakoś najlepiej - te z teraźniejszości były zaś bardzo monotonne, głównie mówienie o tym, co robi Nela, jak sobie radzi, no i rozmowy o całej sytuacji z teściową i kilkoma sąsiadkami, w tym Małgosią z poprzedniego tomu. Nie popychało to akcji wcale do przodu. Ot, po prostu taka powieść o życiu - jak napisałam w tytule, życiu nieco nudnym, ale prawdziwym. Natomiast, co muszę zaliczyć bardzo na plus, dużo wyciągnęłam z tej powieści o zachowaniu dzieci z autyzmem. Autorka zaś wie, co pisze - jak przyznała z rozbrajającą szczerością w posłowiu, jej córka także ma autyzm.

Jedyne, co mi się nie spodobało w treści, to fragment, w którym Klara wspomina swoją matkę - i że ta przynosiła jej ulotki łączące wystąpienie autyzmu z odbytymi szczepieniami. I już, koniec tematu - autorka już w żaden sposób do tego nie wraca, nie potwierdza, ale też nie zaprzecza. Wydaje mi się, że lepiej by było jednak tu nieco uspokoić czytelnika i napisać wprost: nie, szczepienia nie powodują autyzmu - to mit. Takie pozostawienie tematu nie wydaje mi się zbyt fair - już wyobrażam sobie przerażenie rodzica dziecka ze świeżą diagnozą, który czyta takie zdanie w książce (bo w sumie to bardziej ono wygląda na delikatnie rzuconą ciekawostkę niż na jej zaprzeczenie, niestety). W sensie: dalej w tekście Klara mówi, że bywały dni, gdy zachowanie matki ją złościło, ale sama już nie wiem, czy chodziło o ulotki, czy o polecenia na temat diety, czy o zachowanie ogólnie - trochę ciężko mi to wywnioskować z kontekstu.

Czy polecam? Nie wiem. Nie znam żadnych innych książek na temat autyzmu u dzieci, więc nie mam pojęcia, jak na ich tle wypadają "Popołudnia na Miodowej". Ale na pewno będę Was zachęcać do przeczytania tomu pierwszego, który był po prostu fantastyczny - bo polecam czytać po kolei ;)

http://arnikaczyta.blogspot.com/2022/11/ksiazka-o-nieco-nudnym-ale-prawdziwym.html

Powiem Wam, że nie mam pojęcia, jak tę książkę powinnam ocenić. No po prostu mam z nią problem. Bo dużo, bardzo dużo się z niej nauczyłam. Ale też... nieco się wynudziłam. A początek czytał się sam! Dopiero później okazało się, że właściwie to nie czekają już na nas żadne fajerwerki - jedynie całe dnie z małą Nelą, powtarzalne, według wypracowanego przez nią schematu, i...

Kolejna część pokazuje świat osoby mającej dziecko z autyzmem. Wszystkie drwiny, dobre rady innych i samotności bo osoba która powinna wspierać całym sobą nie ma odwagi i jak tchórz ucieka za granicę. Piękna

Kolejna część pokazuje świat osoby mającej dziecko z autyzmem. Wszystkie drwiny, dobre rady innych i samotności bo osoba która powinna wspierać całym sobą nie ma odwagi i jak tchórz ucieka za granicę. Piękna

+

+

Piękna i wzruszająca powieść , która przybliżyła mi świat dzieci autystycznych pomogła zrozumieć jak naprawdę funkcjonują. Uczy tolerancji. Inny nie znaczy gorszy mimo wielu trudności w prowadzeniu takiego dziecka w drodze do szczęścia i spełnienia są one światełkami na naszej drodze. Myślę,że książka stanowi też duże wsparcie dla Mam autystycznych dzieci w uporządkowaniu swoich uczuć i emocji jest drogowskazem przy tym jest bardzo autentyczna, prawdziwa nie wydumana bo pisarka sama jest Mamą takiej córeczki. Polecam z całego serca.

Piękna i wzruszająca powieść , która przybliżyła mi świat dzieci autystycznych pomogła zrozumieć jak naprawdę funkcjonują. Uczy tolerancji. Inny nie znaczy gorszy mimo wielu trudności w prowadzeniu takiego dziecka w drodze do szczęścia i spełnienia są one światełkami na naszej drodze. Myślę,że książka stanowi też duże wsparcie dla Mam autystycznych dzieci w uporządkowaniu...

Kolejny tom przeczytany jednak książka nie do końca przypadła mi do gustu choć tematyka ciekawa więc warto przeczytać .

Kolejny tom przeczytany jednak książka nie do końca przypadła mi do gustu choć tematyka ciekawa więc warto przeczytać .